Öfke geldiği anda bebeği güvenli bir yere bırakıp başka bir odaya geçin, derin nefes alın, çevredeki evlere ağaçlara bakın, hangi anda nerede olduğunuzu fark ettirin kendinize. Bazen çocukluk travmalarımız tetikleniyor bazen de yorgunluktan sabır kalmıyor. Bebeğe nasıl sinirlenirsin bilmem ne diyenlere de bakmayın iki gün sonra bebekleri büyüyünce bebek ağlayınca ona da "bunda ağlayacak ne var" diyecekler.
Görüştüğüm bir psikolog eğer iyi anne miyim diye endişen varsa zaten iyi anneliğin çoğunu yapıyorsundur demişti. Kendinize haksızlık etmeyin kendinize de şefkat gösterin. Ben kötü anneyim çocuk bakamıyorum diye sesli olarak kendinize kızdığınız zamanlarda durdurun kendinizi iyi şeyler söyleyin, sesli olarak. Bebeğiniz anlamasa da özür dileyin ve bunu alışkanlık haline getirin. Büyüdükçe anlayacak ve şunu öğrenecek, insanlar bazen hatalı davranabilir ama bunu sorumluluğunu alır.
Son olarak, yalnız başına çocuk bakmak çok zor. Bebeğiniz daha çok küçük, biraz daha anladığında daha keyifli hale gelecek. Ama tüm bunların yanında gerçekten çok zorsa her şey profesyonel yardım almak lazım hem çocuk için hem sizin için. Anne iyi olmazsa çocuk da olamıyor çünkü. Allah sabrınızı artırsın :)