İkinci evliliğim eşim gün boyu çalışır akşam kızlarım uykuları gelene kadar kucağından sırtından indirmez atlari olur sırtına binerler sabahın 6sinda alır onları aşağı iner kaynanama kahkaha sesleriyle uyanirim ben onlara olan ilgisini gördükçe aklıma küçüklüğüm görmediğim sevgi gelir gözlerim dolar ağlarım ben babamın öz kiziydim ama bı kez olsun ne sırtına bindim ne kucağına aldı 14yil okul okudum bı kez bile durumumu sormaya gelmedi evlendim düğünüme bile gelmedi eksik birakmazdi ne lazımsa alırdı ama ne küçükken ne büyüyünce hiç kucağına alipta öptüğünü sevdiğini görmedim üvey evladiydim sanki abimin çocuklarını çok sever kucağına alır oynar memlekete gidince benim kızlarımı sevmez uzaktan güler bı iki çağırır o kadar insanın babası olupta babasız gibi büyümesi çok koyuyo insana eşim kendi kızları olmamasina rağmen bugün diyo onları sevgiye doyurmazsan yarın öbür gün ergenliğe girdiklerinde ilk seni seviyorum diyene inanırlar onlara gerçek sevgiyi vermemiz lazım ki başkasında sevilme ihtiyacı hissetmesinler bazen agladigimi görünce niye ağlıyorsun diyo kızlarımın sevgisini mutlulugunu görünce hiç böyle sevilmedim diyemiyorum bı kız kaç yaşına gelirse gelsin baba sevgisi çok başka bı ihtiyaç ya o eksiklik oldumu hep içinde bı boşluk kalıyor dolduramiyo kimse