Öyle çok karışık ki kızlar hayat hikâyem... Uzun uzun anlatmayacağım.
5 yaşından bu yana yaşadığım herşeyi hatırlıyorum. İçimde yara bırakan üzücü şeyleri. Üvey babam, üvey annem, annem yanımda yokken halamlarda kaldım bardak kırılsa benden bilmeleri, babasizlik acısı ( babam yaşarken bile yetim sıfatım vardı) , herkesin acıyan gözlerle bakması, dayılarımın bnm yanmda evlatlarını sevmemeleri(ben üzülmeyim diye), çevremdeki insanların babam olmadığı için kesin iyi ayak değildir bu diye günahını almaları, Yalnızlıkla baş etmeye çalışmak, hep ayakta kalmak...
Küçükken ne olmak istiyorsun diye sorduklarında hep içimden geçen 'MUTLU OLMAK'..
Babasizlik ne büyük bi boşlukmus. Babamdan nefret ediyordum içen annemi döven biriydi. Bana sevgi verdiğinide pek hatırlamıyorum. Öleli 19 yıl oldu. Ama yavaş yavaş affetmeye başladım gibi. Dile kolay dimi 19 yıl nefret duymak bir insana ne denli yoruyor insanı bilemezsiniz. Annem :' baban çok iyi biriydi. Sevgi doluydu geceleri hep sana baban bakardı. Kendine çorap bile almazdı. Hep seni düşünürdü. Babası ölünce bu durumu kaldıramadı ve içkiye başladı . Sonra bambaşka birine dönüştü. Ben bile tanıyamadım onu' dedi. Sonra kendimi düşündüm. Bende babam öldükten sonra kollarıma faça attım (acımı unutturuyordu), sigaraya başladım oda kesmedi içkiye başladım. Demekki babasının kızıyım. Bende ölüm acısını kaldiramadim. Evet herkesin annesi babası vs herkes ölüyor. Ama benim içimdeki acı bambaşka. Çekirdek aile değildik. Herkes annesiyle babasiyla oturup kahvaltı yemek sohbet etmiştir. Bizimkisi hep kavgaydi. ' Baba ne olur yapma anneme birşey olucakk baba korkuyorumm baba DUY BENİİİ!' Babam beni hiç duymadi . Acımı görmedi. Aile olamadan öldü. İçimde öyle çok ukte var ki ahh ahh.. Düştüğümde benim için telaslanan babam olsun isterdim. Sesini çok özledim.. Hayatıma giren herkeste baba sevgisi aradım ! Baba gibi olmayacak biliyorum ve bile bile umutlandim. Sonra acı gerçeği anlayınca duvarlar ördüm. Duygularımdan ziyada aklımı dinledim. Kendimi bildim bileli herkes beni ovmustur. Küçüksün ama aklı basindasin, genç kız oldun ama gözün dışarda değil helal olsun, haksızlığa susmuyorsun ,kendi bildiğinden sasmiyorsun, babasız buyumene rağmen başımızı yere egdirmedin.. Bunun için mutluyum evet ama her zaman anneme sormuşmdur.
' Anne babam bir yerlerden görüyorsa gurur duyuyormudur bizimle?'
Ardındaki bıraktığı enkaza bakıyordur belki de..
Ruyalarima uzun yıllar girmez. Çünkü oda biliyor. Rüyadan kalkınca gülümseyip kendime gelince aaa burası babamın evi değil babam ölmüştü diye acı çektiğimi. Rüyayı gerçek sanıp gerçeği görünce hüngür hüngür ağladığımı ... Zaten rüyama girsede hiç konuşmaz.
Biliyorum uzun uzun anlatmayacam demiştim en başında ama günlük yazar gibi yazdım . Kusura bakmayın. Okuyanın da canı sağolsun okumayanin da.
Hayata birdaha gelsem yine babamla annemi isterdim. Herşeye rağmen. Ama farklı bir hayatla..
'Olmasaydi sonumuz böyle ' diyerek sonlandiriyorum