13 aylıkken ayırdık. İyi kide ayırmışız. Çocuğun özgüveni, benlik duygusunun gelmesi açısındanda çok güzel. Benim kendime ait bir odam var, oyuncaklarımı oynayacağım bir odam var düşüncesi oluyor. Olur mu demeyin gerçekten oluyor. Mesela gece çok uyanan çocuğum odasını ayırdığım anda sadece emmelerde uyanmaya başlamıştı. Hiç zorlanmadım odasını ayırırken. Çok araştırma yaptım. Nasıl üzmeden, kendisini dışlanmış hissetmeden ayırabilirim diye. Bizim oğlan beşiğinde yatmıyordu. Ona yer yatağı yaptım kendi beşiğinin içindeki yatağından. Bende bir yorganla battaniyenin üstünde tam 1 aydan fazla süre yanında yattım alışması için mahvolmuştum o süreçte ama değdi. 2 hafta yanında yattım ve bu yattığım süreçte hep ona burası artık senin odan, sen büyüyüp kocaman oluyorsun. Annenin babanın odası ayrı senin odan ayrı. Sen çağırdığında annen hemen senin yanına gelicek. Biz seni çok seviyoruz diye her odasında yattığında, gündüz uykularında bunları söyledik. 2 haftadan sonra yavaş yavaş ondan uzaklaştım ama aynı odanın içindeydik yine. Neyse en sonunda onunla konuşup odadan ayrıldım 1 aydan fazla süreden sonra. Ondan sonra hiç ağlamadı, üzülmedi. Aksine daha rahat etti çünkü uyandığında beni görmediği için memeye düşkünlüğüde olmadı uyanmadı geceleri. Ben aşırı rahatlık olduğunu düşünüyorum. Sabaha karşı uyanırsa yanımıza yatmak için geldiyse geri çevirmem bizimle yatar mesela. Öyle zorla odasında yatacak hissiyatıda vermedik. Oda çok mutlu odasında