Kaynanam benim tam zıddım. Çok fena kötü huyları var, bir bu kadar da iyi huyları var. Farklı biri. Kafası çok ters çalışıyor.
Oğlum kilolu bir bebek ve yediği miktar belli olmasına rağmen sanki ben aç bırakıyormuşum gibi kendi de yedirmek istiyor. Ne kadar yemez diye söylesem de inanmıyor. "Bak, çocuk zaten epey kilolu ve maşallah yemek yemeyi seviyor. Aç olsa çığlığı basardı. Zorla yedirmeye gerek yok." Desem de ısrar ediyor ve oğlum da yemiyor, tükürüyor. Yemeyince de bu yüzden zayıf diye dövünüyor.
Diyorum ki "Anne, çocuk olması gerektiği kiloda hatta biraz fazla bile. Kollarımla kaldırırken bile çok ağır, neresi zayıf?" O da bu lafımı alıp eşime "senin karın çocuk zayıflasın da taşıyayım diye çocuğu yedirmeyecekmiş" diye anlatıyor. Neyseki eşim beni tanıyor da gülüp geçiyoruz.
Bana benzer bir yönü bile yok, etrafımdaki herkes bunu söylemesine rağmen küçük görümcem her hareketimi aynısınız sen resmen annemin gelinisin diyor. Annesinin hareketlerini de beğenmez o sebeple bana benim hareketlerimi beğenmediğini söyleme şekli budur. İslamı deli diyecekleri şekilde yaşamaya çalışan bir insanım diye bu da...
Ben de açıkça biri sorunca diyorum ki "Allah için severim gerisi beni ilgilendirmez. Ben insan sevmiyorum." Böyle deyince de auuu başlıyorlar ne diyorsun kız sen demeye. Katılıyorum yani sana %100.
"Şahsıyla alıp veremediğim yok, tarzı bana uymuyor." diyorum. "Beni eleştiren bir insanı sevmemi beklemeniz biraz komik." diyorum. "Bana saygı duyduğu müddetçe saygı duyarım, aksi türlü edebimle uzaklaşırım." diyorum. Şaşırıyorlar. Kaynanasını sevmeyen gelin oluyorum.
Yalan söylemem, siyaset yapmam. Gerçekten de doğruyu söyleyeni 9 köyden kovuyorlarmış. Dert etmiyorum ama :)