Buraya da yazayım, kimseye anlatmadım dökeyim içimi. Kötü biri.
Eşim askere gidecek, son saatlerimiz. Normalde yurtdışında yaşıyoruz ama Türkiyeye gelince kaynanayla aynı evdeyiz. 10 gün boyunca gece yarısı 12, sabah 7 arasındaki uyku mühleti hariç görüşemedik.
Gideceği akşam arkadaşı arabayla bırakacaktı, o yokken ben de annemlerde kalacaktım. Beni o bırakacaktı giderayak. Gece biz kalktık, dedi bana son kez çay koy bakayım. Oturduk gece diye karanlıkta ve fısıltıyla konuştuk. Bunlar benden gizli iş yapıyora getirdi.
Evden çıkacağız valizimi aldım bir kalkışı var sanki baskın yapacak, nereye diye. Biliyor ama yine soruyor. Neyse ufaktan açıkladım tekrar ve indim eşimle birlikte gideceğiz. O anne baba oğul olarak gideceklerini düşünmüş, oğlunu askere bırakıp dönecekler onun kafasında. Eşimse arkadaşım bırakacak diye kaç gündür söylüyordu.
Ben de gecenin bir uyarısı EŞİM BENİ EVE BIRAKSIN DİYE son dklarımız olduğu için birlikte gidince kıyameti kopardı.
Annemle kaynanamın evinin arası 20 dk. O 20 dkda annemi uyandırmış, sen nasıl kız yetiştirdin diye başlayan bir ton hakaretler etmiş, demediğini bırakmamış, ben eve geldim annem çat diye yüzüne kapattı ben fark etmeyeyim diye. Çünkü 4 aylık hamileyim, üzülürüm falan düşük tehlikem var.
Eşim askere gitti, bu başladı bir ton ses kaydı atmaya... Hakaret üstüne hakaret, SIRF BEN NİKAHLI EŞİMLE ANNEMİN EVİNE GİTTİM DİYE. Halbuki onun karın ağrısı kendisi bensiz oğlunu bırakamadı ya, o yüzden tripleniyor. O günden beri asla sevmiyorum o kadını. Samimiyetimi de geri çektim.
Bir de Eşim askerde diye son ana kadar ben sakladım, gitmiş o anlatmış. Bir de Eşim ona hak vermeyip kızınca beni arayıp neden beni oğluma şikayet ediyorsun diye bağırmıştı. Anında uzaklaştım.
Şu an anneme laf söyleyecek haddi kendinde nasıl buldu bilmiyorum ama söyledi diye uzun süredir evine gitmiyorum. Telefonla bir tek şimdiki gebeliği haber vermek için konuştum, daha da konuşma yanlısı değilim. İslami olarak farz değil, vacip değil.
