Ben ilk anneliğimde sabretmeyi bilmeyip ağladm kendime stres yarattım oyun oynattm oynamayınca pes ettim eğitici bişeyler yapayım dedim ağladı diye uyuttum okanda annemler benimle küstü yapayalnız büyüttüm ağlayarak sıkılarak çok zor zamanlardan geçtim ama yinede ona hiç kıyamadım bu yüzden onun yeri bende hep başkadır ilk olduğu için beraber büyüdük diyebilirm yine gözlerim doldu aman bende ne sulu göz çıktım ya oğlumu çok seviyorum çok yakışıklı paşam benim
Yeni dogdugunda sürekli hayat böyle zor ve ağlamalı geçecek sanıyordum ama öyle değilmiş .
Bebeğim doğana kadar pişmanlığım olmadı çok şükür ama bebeğim doğunca keşke kırkı çıkana kadar hiiiic ama hiç kimseyi evime kabul etmeseydim. Çok üzdüler beni
403,561 soru
12,090,570 cevap
36,383 kullanıcı