Biri 19 diğeri 7 aylık 2 bebeğim var. Oğlan yürüdüğü için her şeye erişimi var, her sabah kendime liste yaparak başlıyorum. Gına geldi.
Yatak odasını, salonu, küçük odayı topla, banyoyu temizle, süpür, sil, toz al, yemek yap ama bunları da iki ağlak bebekle yap bıktım.
Çok Zor.
Çok.
Zor.
24 saatin kaç saati uyuyorum bilmiyorum, kaç saati temizlikle geçiyor bilmiyorum, kaç saati çocuk bakıyorum bilmiyorum.
Bunlardan bana zaman kalmadığı için kendimi kaybettim. Ben diye bir şey kalmadı, ruhuma ait her şeyin ancak kırıntısı kaldı.
Bu anne ve ev hanımı moduydu. Bir de bunun sevgili kısmı var.
Bacaklarımda oğlumu sallarken, kuzu emziriyorum. O esnada dilim eşimle sohbet ediyor ama aynı anda ben zihnimde ev işlerini sıraya koyup yarın ne yemek yapacağımı düşünüyorum.
Sabah namaZının abdestiyle akşamı kılarım genelde.
Çocuklar yemek yiyecekleri için ben de yiyebiliyorum sadece.
Tuvalet banyo hak getire.
Şikayet etmiyorum, bunlar gerçekler.