Ben dünyanın en sulu göz insanıydım . Amaan annem az kenara git dese ağlardım , biri bisey dese çenem titrerdi anında tutamazdim kendimi ağlardım. Sonra bı kazık yedim en sevdiğim insandan. Aylarca ağladım ağladım her konuştuğumda onunla ağladım. Tartisamazdim bile ağlamaktan. Sonra öldürmeyen acı guclendirirmis lafını öyle iyi anladım ki. Olgunlastirdi bu acı beni ve artık hiç birşeye gözlerim bile dolmuyor. Çok çok büyük bişey olması lazım ağlamam için. O kişiyle de tartistigimda artık Cat çat soylyyorum lafları içim acımadan en ufak bi gozyasi dökmeden. Olgunlasiyor insan bazı tecrübelerle. En son beni çok aglatan 7.kogustaki mucize filmi oldu :D :D hamileliğin içime attigim şeylerin de etkisiyle sanırım filmin 10. Dakikasından bitene kadar hıçkıra hıçkıra ağladım evde kimsede yoktu ohh :D arada gerekiyor