Bayanlar bu postu sadece yalnız olmadığımı bilmek için açtım.
Eşim ile iyi anlaşırız ufak tefek atışmalarımız olsada. Ama nişanlandığımız günden beridir annesi ile ablası ile bi oturup sohbet muhabbet etmişliğimiz yok helede ablası ile hiç . Bekar ablası bu arada. annesi ile ayrı evde kalıyorlar. Gidince sessizlik olur bende eşim bu duruma çok üzülüyor diye konu açmaya çalışırım konuşalım ailesi ile diye kız konuyu açtığım gibi geri kapatır (yok biz sevmeyiz ,yok biz bilemeyiz vs vs) daha evime gelip yemeğimi yemiş değiller. Tamam gelmesinler de evlerine götürünce yesinler yemedikleri gibi bide kötü kötü yorum yaparlar. Eşim kendi ailene davrandığın gibi davran diyo ama ben ailemle babamla bile arkadaş edası ile konuşurum herşeyimi anlatırım nereye gitsek mutluluğumuzu falan ama onlar çok gezmeyi geçtim gezmeye gitmemize kızar birinin gelmesine kızarlar. Nasıl kendi ailem gibi davranayım ki. Konu çok uzun da buraya sığmaz
Yani guebetteyim bide onlardan başka gidecek gelecek kimse yok. Lohusayken çok ağlattılar beni annemi . Hiç konuşmaz konuşmaz annesi o gün konuşası tuttu ((senin kızın hiç saygılı değil ,hiç konuşmuyor , hiç hoş geldin demiyor ,ne çok hayırlı olsun diye arayan oldu reklam oldu bebek , çok ayıp )) vs vs. Evime 3 yıllık evli olduğum halde 3 kez geldiler ve güç bişe yemeden evi teftiş edip gittiler her gelmelerine de hoşgeldin derim girmeden. Şimdi bebek 8 aylık. Sırf eşim üzülmesin diye her hafta aramadığım için bunlar oluyormuş oyüzden aramaya çalışıyorum annesi ile arayı iyi tutmaya çalışıyorum ama nasıl yapıcam bilmiyorum yukarı tükürsen bıyık aşağı tükürsen sakal derler ya . Her yanım çıkmaz yol. Yaşadıklarımı başkası yaşasa evlerine dahi adım atmaz ama kocam için evimin huzuru için dimdik ayakta durmam lazım. Savaşmam lazım