Oturup hüngür hüngür ağlayasım var annem olmasa kesin sinir krizi geçiren kadar ağlarım. Dün doktor arkadaş rahim kanserinden vefat etti 36 yaşında ve 2 yaşında bebeği vardı. Çıkamıyorum etkisinden. İki hafta önce eşime zaten biliyor korkularımı da hüngür hüngür ağladım. Ölüm korkum asla yok geride geride kalanlar üzülür diye kahroluyorum bebeğim küçük unutur vs. Stres çok baskı yapıyor saçma sapan ağrılarım oluyor. Doktora da gideceğim yine de. Ağrılarımı unuttuğum zaman ağrımıyor gerçekten. Dua da ediyorum okumaya da çalışıyorum yok. Eşim çok destekçim saatimiz belli değil elbette ama bunalıma girdim gircem