Bende dertleşmek için yazıyorum.esimle 10yildan sonra evlendik sonra Allah nasip etti bir kızım oldu . İkimizde çalışıyoruz .doğumdan sonra bambaşka bir adam oldü.ailesine çok düşkün. Ailesi iyi insanlar ama çok mudahle ediyorlar .Yeter bu çocuk benim diye bağırasim geliyor bazen. Eşim desen sanki kahvedeki arkadaşı gibi davranıyor. Bizimle hiç birşey yapmaz. Her hafta sonu arkadaşlarıyla dışarıda. Onu gectim kahvaltıda bile masada YouTube açıp birşeyler izliyor.kiziyla oyanar ama çok tembel .ama bn çok mutsuzum ailem uzakta kimsem yok yanlız kaldım. Bugün dedim fırsatını bulunca ailemin yanına gidecem. Tek gidersin dedi.o zaman dedi o kadar zoruma gittiki saatlerce ağladım çok yoruldum hissediyorum.stresten heryerimde yaralar çıkıyor. Gücümün tukendigini hissediyorum