ablam evlenmeden önce dışarı çok gezen bir insandı eğlence nerede o orada gündüz olsa neyse de gece çok geç gelirdi ee annem haliyle onun için çok endişe ediyordu bide kadının tansiyonu var ,saat 9 oldu mu telefonun başında beklerdi bende hem onun için hem anneme bişey olur diye kafayı yerdim ozaman 14 yaşındaydım neler neler duyuyoruz haberlerde yani insan korkuyor işte ablam bazen açardı bazen açmazdi telefonunu (açmadığı zaman bi Allah biliyor neler yaşardık annem bana bakıyor ben anneme) annemin gözündeki korkuyu gözümün önünden gitmiyor hala.
neyse geçen görüntülü konuşuyorduk ne güzel, ben senin gibi değilim dedi ben inatci bir insanım dedi mesela eskiden sırf annem eve erken gel dediği için geç geliyordum sırf telefonu aç dediği için açmıyordum dedi , Allahım o an okadar sinirlendim ki ama yinede sakin olmaya çalıştım dediğim tek şey bu (bide utanmadan söylüyorsun abla ya neyse hatırlatma o günleri sinir oluyorum dedim) ozaman aramasaydin beni ben mı ara dedim dedi ,bende senin için değil de annemin okuması yazması yok ben olmadan arayamiyor kadın napayım dedim vayy efendim sen bana nasıl böyle konuşuyorsun falan demeye başladı yüzüme kapattı aile grubundan da çıktı bi daha da hiç konuşmadık
bi
hem özlüyorum ya yegenlerimi falan da özledim aramak istiyorum bazen de dur diyorum sen yanlış bişey yapmadın diyorum ya