Başlık biraz değişik oldu sanırım ne yazayım bilemedim
Şimdi sorun şu ki benim kızım çok insancıl bir çocuk 27 aylık. Parka gittiğimiz zaman mesela topunu alırız yanımıza çimlerde oynar. Yanımızdan geçen çocuk görünce topunu alır koşar hemen oynamaya. Ama çocuklar topu alınca oynamak yerine kaçmayı tercih ediyor hep. Benim kızım istiyor ki beraber oynayalım birbirimize atalım ama yok hemen kaçıyorlar topu vermek istemiyorlar. Benim kızım arkasında koşup duruyor baktı oynamayınca topunu almak istiyor ama öbür çocuk öyle bir ağlıyor ki kızım topunu alamıyor garibim. Anneside doğal olarak çocuğu ağlamasın diye oyalayarak almaya çalışıyor çaktırmadan topu atınca çocuğunu alıp kaçıyo benim kızımda bakıp kalıyo arkalarından
Hayır anlamıyorum genel olarak çocuklar bu huyda mı yoksa bize mi böyleleri denk geliyor. Diyorum ki bazen keşke bu huyda olmasaydı kızım. Sonra düşünüyorum saçmalama Gülçin insancıl olması güzel bişey diyorum. Ama sanki bu huyda olunca hep böyle yalnız kalacakmış gibime geliyo mesela bi oyun gurubuna falan gitse orda da mı hep böyle olacak. Sürekli parka gidiyoruz ama hiç arkadaş bulamıyor yanına. Bakıyorum çok uyumlu arkadaş canlısı oynamayı arkadaş olmayı seven bir yapısı var ama oynayacak arkadaş edinecek kimseyi bulamıyor. Herkese koşarak gidiyor üzülerek geri dönüyor. Bide bana bakıp iki elimi yanlara açıp offf deyişi var görseniz üzülüyorum öyle olunca
Şimdi soruyorum size çocuğunuz insancıl mı yoksa değil mi