36 günlük bebeğim var. Desteksizlikten çok yoruldum. Her şeye koşmaktan mahvoldum. Eşim ilk başlarda yardım ediyordu ama şimdi yanına yaklaşıyor. Ona çok sinirliyim. Çok anlayışsız oldu artık. Dün gece bebeğimin gaz sancısı vardı neredeyse hiç uyumadık gündüz de aynı şekilde. Geldi bebeğe duş aldırdık. Unuttum ben de duşa girdim. Pubg oynarken sesinden uyanmış bana sesleniyor gel uyandı diye. Bir de kendi uyandı sesim kapalıydı diyor. Açıktı ben bile duyuyordum.
Emzirme yeni geçtim ben acıktım dedi. Kendisi hala oyunda. Oyun oynayacağına gidip bir şeyler hazırlayıp yemeyi düşünmüyor. Her şeyi benden bekliyor.
Ev temiz değilmiş. Her şeyin farkındayım yapamıyorum bebeği tek bırakamıyorum.
Ne onun ailesinden destek aldım ne de kendi ailemden. Çok yoruldum artık. Bu 36 gün içinde çok tartıştık neymiş hep ağlıyor muşum beni ağlayarak güçsüz görmek istemiyormuş. Söylediği şeylere kırılıyorum.
Lohusasın abartıyorsun demeyin. Bu konuda sonuna kadar haklıyım. Annesi evime akrabalarını doluşturur. Hizmet bekler.
Kardeşleri yemeğe gelir benden yemek beklerler.
Görümcelerim çarşıya çıkınca gelir kendilerine bir. Şeyley hszırlsyıp yerler mutfağı savaş alanına çevirip öylece giderler. Yiyip içmeleri sorun etmem asla ama biraz anlayış bekliyorum sadece.
Bazı şeyler için çok pişmanım kaçarak hayatımı mahvettim. Değdi mi asla değmedi. Ben önceden çok neşe dolu bir kızdım. Şimdi asık suratlı biri oldum.
Sadece içimi dökmek istedim artık. Kimseye derdimi anlatamıyorum. Eşime anlatmaya kalksam suçlu olarak hep beni çıkarır. Ailesi ona göre melek çünki.