Merhabalar, ben 3 kardeşi bir ailenin en küçük ve tek kızıyım. 10 aylık bir bebeğim var varlığına bin şükür. Benim psikolojimi bozan şey 2 tane canım ciğerim abilerim. Biri 42 biri 43 yaşında. Küçük olan 11 yıllık evli diğeri 17 yıllık evli. İkisine de Rabbim evlat nasip etmedi. Allaha inancımız sonsuz. İmtihanlarının bu olduğunu hepimiz biliyoruz. En az 3 aşılama 4 tüp bebek tedavisi oldular ama yok nasip etmiyor Rabbim.
Kendimi o kadar kötü hissediyorum ki yazarken bile ağlıyorum. Sık sık görüşüyoruz oğlumla vakit geçirmeye bayılıyorlar. En fazla 2 gün görmeden dururlar. O sürede de günde 3-4 defa görüntülü ararlar. Onları öyle görüyorum içim parçalanıyor. Dayıları parka falan götürüyor içim cız ediyor. Bu duyguyu size anlatamam. Ve ben bu duyguyla sürekli yaşamak zorundayım. Annemle artık konuşmadan da aynı şeye ağlayabiliyoruz. Ben hamile olduğumu öğrendiğimde bile buruk bir sevinç olmuştu hepimizde. Onların yanında eşim de bende oğlumuza pek ilgilenemiyoruz, öpemiyoruz her şeyimiz yarım. Dha anlatamadığım nice duygu nice yaşanmışlıklar. Bugün bu acı duyguyu sonuna kadar yaşadığım için ve paylaşabileceğim tek yer bura olduğu için içimi dökmek istedim. Şimdiden Teşekkür ederim hepinize
