Ben de bebeğim doğduğunda ilk 40 gün kendi ayağıma sıkmış gibiydim. Çok mutsuzdum sürekli ağlayan bir bebekle başbaşa. Bir de hep aktif bir sosyal hayatım oldu, çalışma hayatim hep vardı. Kafese kapatılmış gibiydim. Romantizm, aşk zaten lüks olmuştu. Bir gün aynaya baktım üstümde dizleri çıkmış pijama saç baş fena. Ve kendi kendine konusmaya başladım "istediğin bu mu gerçekten?"
Sonra bebeğim rahatladi biraz ben ona daha hakim olmaya başladım. Dikiş acılarım, odemlerim gitti. Hayatımı, vaktimi bebeğe göre planlamaya başladım. Uyurken yemek yedim, kahve içtim, saçlarımı sekillendirdim... e tabi tamamen eskisi gibi olmasa da ev, aile hayatımız eskiye dönmeye başladı.
Geçecek güzel anne, sadece zaman. Havalar güzelleşince moralin de dunyan da güzelleşecek. Öpüyorum