İlk çocuğunda böyle düşünmen çok normal. Daha önceden kimseye bağlı olmadan serbest yaşıyordun bir anda hayatın değişti. Ancak 3 çocuk annesi tecrübeli bir anne olarak sana şunu söyleyebilirim ki bebekler anneleriyle aralarındaki bağı hissediyorlar. Senin onla bağ kurarken ne kadar sabırsız, sinirli, öfkeli, tahammülsüz yada şefkatli, sabırlı, ilgili olduğunun çok farkındalar. Ben de ilk çocuğumda o hataya düştüm. Bebeğim ağladı ben anlamaya çalışmadım. Hep ağlıyor, mizmizlaniyor diye hayifladim. Bir an önce büyüsün diye gün saydım. Ne zaman yürüyecek, ne zaman konuşacak, ne zaman çişini öğrenecek.... Hep benden bağımsız olsun, ben de rahat edeyim diye düşündüm. Ama hata etmişim. Şimdi tamamen tadını çıkarıyorum anneligimin. Bol bol öpüp kokluyorum bebeğimi. Hiç büyümesin istiyorum. Hep mis kokusu kalsın kollarımda. Hep göz teması kuruyorum. Agladiginda tek benimle sakinlesiyor ve bundan büyük haz duyuyorum. En önemli işim o. En değerli vaktim onun. İnan ki bu günlerin geçecek. Ve sen bebeğine haksızlık ettiğin için üzüleceksin.