Merhaba kızlar bebeğim 8 ay 14 günlük. Önceki postlarımdan hatırlarsanız uyku sorunumuz var ama ben artık bu konuyu akışına bıraktım konuşmak istemiyorum pek neyse 
Bebeğim doğduğundan beri ücretsiz izne ayrıldım çünkü bebeğime bakacak kimsemiz yok annem ve kayınvalidem uzakta. Ben de 2023 Aralık'a kadar yaklaşık 2 sene yani ücretsiz izne ayrıldım aksi bir durum olmadığı sürece...
Henüz işe başlamama çok vakit var ama beni zaman zaman kaygılar basıyorum. İşe başladığımda hem bebeğe hem işe hem eve nasıl yetişeceğim diye. Ki şu an eşim sağolsun gayet ilgili ve yardımcı. Daha doğrusu yapması gereken o yapıyor bence olması gereken bu. Yani memesi olsa emzirecek o derece. O yüzden temizlik ve yemeği konusunu hadi bir şekilde hallederiz diyorum ama çocuklu hayata adapte olmak benim için o kadar zor oldu ki. Bu geçtiğimiz 8 buçuk ayda je bi yere doğru düzgün gittik, ne birileri bize geldi. Zaten pandemi vs bir de memleketten uzağız. Malum havalar da bi türlü ısınmadı ve kısacası eve tıkıldık kaldık... Bebekler rutini sever ve bazı konularda rutinimiz de var çok Şükür ama o kadar sıkılıyorum ki bazen. Çocuğumu güvenle emanet edeceğim birini bulsam işe başlarım o derece...
Mantığımla düşündüğüm zaman diyorum ki 8 ay geride kaldı aslında bence zor kısmı geçti bir nebze de olsa çünkü bundan sonra hic değilse birbirimizin huyunu suyunu öğrendik, işte konuşacak yürüyecek belki daha rahat iletişim kuracağız vs... Eminim pek çoğunuz "Bunlar daha iyi günlerin" diyecek biliyorum ama ben katılmıyorum o görüşe. Muhakkak büyüdüğü zaman farklı dertleri olacak ama 7 8 yaşındaki bi çocuğun da herhalde gaz sorunu veya sallanarak uyut beni sorunu olmaz 
Yani geride kalan 8 buçuk aya bakıyorum bu kısa sürede bile bayağı yol kat etmişiz... İlk zamanlarda hiç uyumuyordu şimdi hiç değilse sallanarak da olsa uyuyor. İlk 5 ay asla ama asla gündüz uykusu yoktu mesela. Şimdi hiç değilse yarım saat olsa bile uyuması bana çok iyi geliyor. İşte mantığımla düşündüğüm zaman diyorum ki Tamam geçecek sakin ol vs...
Ama bazen de o kadar sabırsız ve tahammülsüz oluyorum ki. Böyle okula giden çocuğu olan kişilere nasıl özlem duyuyorum nasıl özeniyorum... Hep hayal kuruyorum diyorum ki mesela oğlum 5 yaşına gelmiş sabah kalkmış babası onu okula götürmüş ben de yıllık izin almışım evde uyuyorum ohhh :D Bunu böyle hayal etmek bile öyle güzel geliyor ki. Ayyy siz de öyle şeyler yapıyor musunuz :)
Yani haleti ruhiyem bu durumda kızlar... Geçecek biliyorum gerçekten geçecek ama ben bir daha bir çocuk yapma cesaretini kendimde görmüyorum korkuyorum yine aynı şeyleri yaşamaktan hem de çok korkuyorum. Acaba anneliğe mi hazır değildim diyorum sürekli... Ama 4 senelik bir evliliğin ardından planlı bi gebelikti bu. Hamileliğimi de Şükürler olsun o kadar güzel geçti ki ömrümün en güzel aylariydi resmen.
Hiç böyle sorunlar yaşayacağımı tahmin etmezdim. Birkaç hafta erken doğdu bebeğim. Sarılık, göbek kanaması, küçük bir kist, reflü, egzama vs sürekli bi sağlık sorunu yaşadık. Huzursuzluk, uykusuzluk, ek gıda reddi vs. cabası...
İnanın halimizi görenler siz nasıl böyle yaşıyorsunuz diyor. Ben de bazen şaşırıyorum ama Allah dağına göre kar veriyor herhalde...
Şu süreçte en büyük ve belki de tek destekçim eşim oldu. Ne annem ne kayınvalidem ellerini taşın altına koymadı pek fazla. Hem uzaktalar hem onların da bakmakla yükümlü oldukları yaşlılarımız var haklılar bir noktada tabii ama insan üzülüyor yine de bir destek arıyor.
Hiçbir iş yapmasa bile evde bi insanın varlığını arıyorum ben. Manevi olarak güç veriyor en azından.
Ama bu süreçte o kadar yıprandım, incindim ki. Eşim olmasa hep bir başıma idim sanki. Herkes diyor ki "Yaa bakıyorsunuz işte çocuğa ne var sanki 8 aylık olmuş daha ne olsun" vs diyor. Bir de bize sorsalar 8 ay mı 8 yıl mı...
