Ben de sinir oluyorum ona. Kayınvalidemlere gittik bayramda. 6 aylık bebeğini hasta ettiler. Ya bir de utanmadan "hastayım ben de ama napıyım dayanamıyorum çok tatlı" diyip zorla alıyorlar elimizden. Eşim de sinir oldu ama insanları ikimiz de tersleyemedik. Sonuç: 2 hafta süren nefes darlığı, burun akıntısı, huysuzluk, ilaçlar, ateş, uyku ve yeme düzeni bozukluğu.... Bir daha çocuk büyümeden gitmeme kararı aldık. Ayrıca o sorunu her an İstanbul'da da yaşıyorum. Hiç tanımadığım insanlar ne akla hizmetse onlara vermemi bekliyor sevmek için (tabii ki vermiyorum). Dışarda yerlerde oynayan çocuklar o elleriyle yüzünü sevmeye çalışıyor. Hele bir komşumuz var. Yolda yakaladı bizi hemen sormadan kıcağımdan aldı. Şok oldum, tepki veremedim. Ardından eski bi komşusu varmış yanında ona verdi. Verdiği kadın da şok oldu. Ne yapıcağını bilemedi. Hemen toparlanıp kendime geldim ve aldım bebeğimi. Çok sıkıldım bu tür insanlardan. Babamı koronadan kaybettik. Bile bile bu sorumsuzluğu yapıyorlar. Hiç düşünmüyor insanlar. Şu hastalıklı dönemde bu kadar çok okumuş cahil görmekten bıktım. Tüm komşular bebeğimi kendilerine ve çocuklarına vermediğim için cephe aldı bana. Hele biri, kadın oturacakmış bahçede 6 aylık bebeğimi gezdirecekmiş 4 yaşındaki çocuğu da. Bu ne cesaret anlamıyorum. Olmaz dedim diye ben kötü insan oldum. Valla kusura bakmasınlar. Eşim de ben de hassasız bu konuda. Siz de doğru olanı yapın. Gerekiyorsa küssünler, kırılsınlar. Biz aman ayıp olmasın dedik hasta ettik minnacık bebeği. Aynı hatayı asla tekrar etmeyelim.