Aslında yazdığınız her şey o ayların doğal özelliği. 8 ay civarı bir bebeğin en zor zamanıdır, 1 aylık çok ağır bir atak dönemi var, emekleme ve tutunup kalkmayı öğrendikleri için sürekli bunları tekrar etmek ister ve bu yüzden uykuya dalamazlar. Tam uyudu dersiniz kalkıp emekler ya da yatakta öyle dikilir.
Aynı dönemde uyku gerilemesi de var, gündüz 2 uykuya düşmeye çalışıyorlar, bazen 3 bazen 2 gündüz uykusu yapıyor 2 uyku yetmiyor uykusuzluktan ağlıyorlar 3 uyku fazla geliyor bu kez gece geç uyuyorlar.
Hepsinden öte 8.ayda anneden ayrılma kaygısı başlıyor, 18 ay civarı en şiddetli hale geliyor, 2 hatta 2,5-3 yaşına kadar devam edebiliyor. Yabancı görünce korkar size yapışır, evde wc'ye bile yalnız gidemezsiniz.. Kızım 21 aylık hala ben wc'ye gidince yanıma gelir.
Bunlar normal gelişimin parçası. Sadece sizin bebeğiniz değil, hemen her bebek böyle,benimki de böyleydi. Sizi anlıyorum hele de ilk çocuk olunca eski rahat hayattan sonra bunlar insanı bunaltıyor ama bebeğinizin gelecekteki hayatı için çok önemli bir dönem. Bu dönemde sizin ona davranışınız gelecekte nasıl bir adamı seveceğini belirliyor. Kızınızın ona değer vermeyen, bağırıp çağıran bir erkeğe aşık olup her kötü davranışına rağmen ondan kopamayan bir genç kız olmasını ister misiniz?
Bunu üstten üstten akıl veriyor gibi algılamayın, ben de o dönem çok bunaldım, hatta bir gün of yeter artık diye sesimi yükselttim, rahat battı sanki duramadın bu yaştan sonra doğurdun diye kendi kendime söyledim. Ve kızım bunu anlayıp gözümün içine öyle bir baktı, öyle içli ağladı ki hala o anı hatırladıkça kendimden nefret ederim, gözünün içine bakarken suçluluk duyarım.
Yapmayın! Ya sabır deyin, 1 dk da olsa odadan çıkıp derin nefes alıp gelin ama ona içimizdeki fırtınayı yansıtmayın. O yaramaz bir çocuk değil, gelişiminin normal özelliklerini gösteriyor ve bu gelişim dönemi onun için de sancılı bir dönem. Yabancıları görüp korkuyor ve tek güvenebileceği kişinin siz olduğunu düşünüp size yapışıyor.