O kadar iyi anlıyorum ki sizi.
Okurken kendimi gördüm ve cokkk üzüldüm. Hele o kendi perişan haline bakıp ağlamak hayatta kaybetmiş gibi hissettiriyor insana.
Benim bebeğim de 7 aylık su an ve 4. Ayından beri o şekilde. O zamanlar da sizinle aynı tepkileri veriyordum. Saatlerce ayağımda salladigim bebek kuş sesine uyaniyordu ve ben çaresizlikten hüngür hüngür ağlıyordum. Sonra düşündüm asıl ağladığım şey bebeğin uyanması değil.
Beni bekleyen işler, yemek, temizlik, çamaşır dün akşamdan berbat halde kalmış mutfak, salonda her bir köşeye saçılmış minderler, her şeye rağmen ilgi bekleyen bir eş, daha 40 günlükken bebeği ile her yere giden diğer anneler ve saçı başı darmadağınık olmuş en son saçlarını ne zaman taradığını unutmuş olan ben :(
Bu dönem geçici deyip sizi kandırmak istemem en azından benim bebeğim 7 aylık oldu huy olarak hala öyle. Ama ben değiştim elimden geldiğince yemek mi ne yapabilirsem, temizlik mi ne kadar yapabilirsem, evin her odasını haftanın bir gününe böldüm. Fırsat buldukça dışarı çıkardım bebeği arabasıyla ( ki benim bebeğim onla bile mutlu olamayan bir bebek ). Uyku saatlerine elimden geldiğince düzenleme getirdim evet buradaki arkadaşlarin dediği gibi en az iki saat olmalı arada.. ve bekli de en önemlisi su her uyutmaya çalıştığımda o ağlasa da kendini parçalasa da elimden geldiğince sakin olup kendime "nasıl olsa uyuyacak belki yarım saat sürecek belki bir saat ama uyuyacak" dedim hep. Çünkü şunu gördüm ben ne kadar öfke ile bebeği uyutmaya çalışırsam onun direnişi o kadar fazla oluyor. Belki çok somut bir çözüm sunamadim size ama sizinle aynı şeyleri yaşamış aynı şeylere ağlamış biri olarak bunlarla az da olsa fayda gördüm. Sadece bir kez deneyin bebeği uyumayacagini düşünseniz de sakince uyutmaya gayret edin ve her direnişine sakince karşılık verin. İşe yarayacaktır inşallah. Allah size kolaylık versin. Tüm kalbimle söylüyorum...