Bununla ilgili okuduğum bir kitapta şöyle diyordu, çocuğun yanında sınırları aşmadan tartışmalar olabilir. Bu tartışmaların barışmalarını ya da tatlıya bağlamalarını da çocuğun yanında yapmalısınız ki çocuk hem iki insan arasında fikir uyuşmazlığı olabileceğini öğrenir hem de bu durumların dünyanın sonu olmadığını ve önünde sonunda uzlaşma sağlandığını da öğrenir. Bilimsel araştırmaları bi tarafa bırakın kendi çocukluğumdan hatırlıyorum, anne babamın tartışmaları benimle ilgili olsun olmasın hep yüreğimi sıkıştırırdı, bende o zamanlarda da yaşattığı hissiyat buydu. Benimle ilgili bir konu olmasa bile bu tartışmanın sorumlusu benmişim gibi düşünürdüm. Hiç tatlıya bağladıkları olmadı genelde 1 gün sonra hiç bişi olmamış gibi ama sadece MIŞ GİBİ yaptıkları için suçluluk duygusu hep içimde bi yerlerde kaldı. Bugün yetişkin halimle bile bunun esas sebebinin çocukluk aklım olduğunu bilsem de bu duyguyu aşamıyorum. Bizim de 17 aylık oğlumuzla alakalı eşimle tartışmalarımız oluyor ne yazık ki ama bu konuda araştıran sürekli okuyan taraf ben olduğum için ne kadar haksız olduğunu da düşünsem ya da beni ne kadar sinir ederse etsin oğlumun yanında baba kendince böyle ben ise şöyle düşündüğümüz için şuan konuşuyoruz sadece tamam mı annecim diyorum. Zaten sesimiz biraz yükselse hemen tepki gösteriyor ; bağırıyor, dudak büzüyor ya da dikkat çekecek bir şey yapıyor muhakkak :( Daha sonra baş başa iken söylemek istediklerimi söylüyorum tabi. Bu durumu çocuğa yansıtmamak tamamiyle karşılıklı olacak bir şey. Eşinizle sakin bir zamanınızda bu konuyla alakalı ağız birliği yapmalısınız, o an anlaşamıyosak bile konuyu daha sonra konuşmak için rafa kaldıralım ama çocuğumuzun yanında konuştuğumuz konuda anlaşma sağlamışız gibi olsun diyebilirsiniz. Biz yetişkinler bazen söylemek istediklerimizi yanımızda çocuğumuz var mı yok mu bi an önemsemeden hemen dışarı vurmak istiyoruz ama bahsettiğim şekilde uygulayarak hem yine konuşmak istediklerinizi konuşursunuz hem de çocuğunuz bu durumdan kötü etkilenmemiş olur.