Yengem doğum sonrası depresyona girmişti. Çok isteyerek bebeği yaptığı hatta yıllarca abimi ikna etmeye çalıştığı halde bebeğini benimseyemiyordu. Yabancı gibi hissediyordu, kendi çocuğu değilmiş gibi. Tüp bebekti ve sezeryan ile doğmuştu. Terapi gördü geçti. Abim bebeği yanında hiç yalnız bırakmazdı korkardı bisey yapmasin dan. O derecede tehlikeli bir depresyonda. Başka biri olmuştu sanki. Kendini suçlu da hissediyordu intihar girişiminde bulunmuştu. Terapiden sonra geçti. Doğum sonrası bu durumu yaşayanlar daha çok sezeryan doğumlarda oluyormuş. Yeğenim tüp bebekti ve sezeryan ile doğmuştu. Vajinal doğumdan hemen sonra ilginç kimyasallar salgılanıyor vücutta; bebekle annenin birbirine bağlanmasını sağlıyor kimisi kimisi doğum ağrısı yok ediyor ağrı kesici özelliği ile. Sezeryan olunca ya da doğal sürece zarar veren mudahaleli doğumlarda bu sekteye uğrayabiliyor o vakit bebek hethanginin bebeğiymis gibi hissediyor anne. Özel gelmiyor.
Yazdıklarınızı okudum; bebeği öyle istemiyorsunuz öyle engel fazlalık gibi görüyorsunuz ki kullandığınız kelimelere kelimelerin siralinisina yansımış. Sizin yaşadığınız da gerçekten çok zor bişey yengemden biliyorum ama yeni bir anne olarak bebeğiniz için çok üzülüyorum. Birbirinize hayırlı evlat anne olmanızı diliyorum.
Bebek istenmedigini anlıyor bilinçsizce. Bir yakınım.var, annesi onu istememişti, hamile kalınca kürtaj istemiş geç kalmıştı, düşük denedi basaramadi. Yetişkin oldu hala bebek gibi annesine bağımlı, kendi ayakları üzerinde duramiyir ve annesinin burnundan getirdi hayatı. Üstelik o bilmiyor istenmedigini annesinin ondan kurtulmaya çalıştığını. Hayat sanki kadını bebeğinden kurtulmaya çalıştığı için cezalandirmis gibi.. koca yetişkin oldu hala dünyada en çok ihtiyacı anne sevgisi. Annesi hala ona bevek gibi bakmak zorunda.
Yukarıda iki örnek var yukarıda. Aynı durumu yaşayan iki kadın. Biri sorunu bebeğinde görüyor diğeri kendinde, biri kendini düzeltiyor etlrken düzeliyor iletişimleri diğeri hala hatasını kabul etmez şaşarım ve hala cezasını çekiyor durumun. Bence olabildiğince erken iyi birinden ilaçsız terapi almaya bakın, ailenizde yakınında sizi destekleyecek dürüstçe durumunuzu anlayabileceğiniz birileri varsa terapiden daha çok işe yarayabilir.. bebeğinizle konuşun özür dileyin ve ona bundan sonra ne kadar güzel bakacaginizi onu. Ne çok sevdiğiniz anlatin. Uyurken de olur. Anlamaz demeyin anlar ve hayat boyu saklar bu cümlelerinizi. Onun iyileşmesi ancak bu şekilde olur. Bir kez değil tekrar yapın.