Allah razı olsun. Simdi haftada 2 yanına geliyoruz evlerimiz arabayla 30 dk mesafede. Her geldiğimde komşular torun sevmek nasil diye soruyor, yüzünü gördüğümüz yok ki uzaklar diyorum diye anlatıyor bana. Yani enteresan bir kadın. Bizim milletimizden var ama. O kadar kendimizden vazgeçiyoruz mutsuz evlilikler yapıyoruz ki sürekli çocuğa, cocuk olmadi toruna takıyoruz kafayı. İyileşmeye calisiyoruz yasam kaynağı bulmak için uğraşıyoruz. Ama benim bebegim kimsenin psikoloğu degil. Hayatından memnun degilse gitsin kursa yazılsın. Sevmek başka bağımlılık başka. Bebegim kucağına gitmeyince ki daha akli kesmiyor kucağa gitmeye aglama numarasi yapip giidiyor Gizem mi gitme dedi babannecim diyor :D tövbe est tövbe est tovbeeeee :D bu arada biri pispislasa demişsin ya bizimki bebek ağladığında bana veriyor hemen. Yahu madem bu kadar istiyorsan indirme kucağından dedem de gülerken bakar bebege. Ağladığında baksana madem ben de azıcık kafa dinleyeyim degil mi:D uuuffff ne bileyim. Bu durumda olan herkese Allah sabır versin. Sizinkinin de toprağı bol olsun inşallah.