Lütfen linç etmeyin...
Dün gece oğlum asla uyumadı. Kucağımda uyuyor, beşiğine koyduğum an ağlamaya başlıyor. 3-4 kez böyle ağladı aldım. Kucağımda ama yatağa oturunca da ağladı. İstiyor ki ayakta kucağımda tutayım. Boynum, omzum fıtık oldu. 1.5-2 saat kucağımda taşıdım odaları gezdim. Oturduğum an ağlıyor. Eşim işten gelemedi, şu sıralar çok yoğun gece 2-3'te geliyor. Tek başıma kaldım, aşırı gerildim. Kollarım iflas etti, beşiğe koydun öyle bıraktım. Dakikalarca ağladı. En son dayanamadım ne var oğlum ne var diye tuttum hava kaldırdım çok az sarstım... Ne kadar korktu...
Korkunca hemen sarıldım, emzirdim, sakinleşti içini çeke çeke uyudu. Sabah neşeyle uyandı ama ben pişmanlıktan uyuyamadım... Hâlâ içimde büyük bir ağırlık var. Çocuktan önce böyle değildim ben. Sakin, çok zor sinirlenen, tahammülü yüksek, neşeli bir kadındım... Yıpranmış hissediyorum.
Dünkü muamelemi nasıl telafi ederim?