Bunu bütün anneler yaşamıştir mutlaka. :)
Kızım 18 aylık olucak 10 gün sonra, ben yalnız büyüttüm bebeğimi, o kadar huysuz ağlayan bı bebekti ki günde 10 kez de ben ağlardım, memede uyuyan bıraktığım an ağlayan, 2 aylıkken bile toplam 7 saat uyuyan bı bebekti. O zamanlar evim kirli ben duş alamıyorum vs diye çok üzülürdüm. Geceleri emmek için çok uyanıyo ve ben uykusuz kalıyorm diye söyleniyodum, uyutup tam oturacağım an uyaniyodu ofluyodum, sürekli kucağımda biraz insin bı kez de babasında uyusun ben çayımı içeyim diye soylendim...
Bebeğim 3 gündür bir anda memeyi bıraktı, ama uykuda bile kafasını çeviriyo o derece. Öğlen emzirdim, 3 saat sonra memeyi görünce beni itti ve babasına koştu benden kaçar gibi, ayakta sallamayla asla uyumayan çocuk babasinin ayağında 2 dk icinde uyudu. 18 aydır ilk defa dün gece 6 saat kesintisiz uyudum, az önce o hiç uyanmadan 2 bardak çay içtim ilk kez ama oturdum hüngür hüngür ağladım. Benden kopmuş beni bırakmış gibi hissediyorum, keşke memeyi birakmasaydi da 6 saat uyumasaydim, keşke benim kucağımda olsaydı da 1 bardak bile çay içmeseydim diye...
Anladım ki anne olduktan sonra, pişmanlık kaygı hüzün kaybetme korkusu bizleri asla bırakmayacak. Bazen yaptıklarımız için bazen yapmadıklarmizdan pişman olucaz, biraz dinleneyim yeter insin kucağımdan dediğimiz evlatlarımız bir gün kucağımıza gelmediğinde pişman olucaz.. ne kadar ilgilenirsen ilgilen güzel anne, evlat için sonsuz sevgi taşıdığımız için herşeyin en güzelini yapmak istiyoruz. Ama bu mümkün değil. Evet anneniz ama hâlâ birer insanız ve insanlarin her şeyi tastamam hatasız yapacak şekilde yaratılmadı.
Önemli olan yaşadığımız an. Şu an elimden geleni yapıyo muyum diye sorduğunda evet diyosan için rahat bı şekilde bebeğine tekrar sarıl :) senin tenin kokun gülüşün bile bebeğin için dünyalara bedel :)