Arkadaşlar biliyorum annelikten sonra herkeste bı yetersizlik hissi oluyo mutlaka. Ama benim kızım beni sevmiyo diye düşünüyorum artık. 18 aylık, bu zamana kadar tek başıma büyüttüm. Ailemde yoktu yanımda eşim de göreve gider 10 günde bir gün gelirdi. Depremden sonra eşim her akşam gelir oldu. O güne kadar kızımla ben yalnizdik bana daha çok düşkün olması gerekmez mi? Tamam kizlar babayi sever ama benimki resmen beni itiyo, babayla oynuyo bana sadce agliyo, ne yapsam onun kadar eglendiremiyorum. Üzülüyodum tabi ama bakin bu gün iş yerine götürdü çok durmaz diye düşündüm ama 4 saat kaldı babasıyla, çok özledim o da beni özlemiştir diye düşünüyodum ne hevesle bekledim, kapıda beni görür görmez babasına sarılıp ağladı kucagima gelmedi hiç ama hiç özlememiş. Ben zar zor uyutuyorum babasında hemen uyuyo ve eşim diyo ki bak ben uyuttum deliksiz uyuyo, bak ben verince ne güzel yiyo falan... Gerçekten artık kendimi çok kötü hissediyorum, saatlerdir ağlıyorum. Kızım arkadaşım olucak sanıyodum, insan biraz annesine düşkün olmaz mı resmen beni sevmiyo beni. Herşeyiyle ilgileniyorum babasından daga çok özen gösteriyorum, ama inanın artık çocuğuma yaklaşmaya çekiniyorum. 