Sizi çok iyi anlıyorum. Benim kızımda kolikti ya ilkler de neler çektik anlatamam size. Ben hala kendime gelebilmiş değilim. Tuvalete dahi koşmakla gidiyorum. İnanın babası o kadar sevecen yaklaşır ki eşimi övmek için demiyorum ama birçok babadan belki daha çok sever. Oyun oynar, gezdirir, her şeyi yapar. Büyük insan gibi konuşur kızımla. Ama bizimki hep Bi hareket halinde olduğu için kucağımıza alsak zıplamak ister. Yerde olsa gelmek ister, ama öpmek zorlaşır. İnanın sakallarım batar diye hergün traş olur batmasın diye. Ama ne bileyim durmuş gibi beynim sanki. Biz de evde tek olduğumuz için mecburen açmak zorunda kalıyorum Çünkü inanın yemek dahi yemiyor açmayınca. Sadece yemek esnasında açıyorum. İnanın çaresiz kalıyorum. Nerden başlasam nasıl yapsam bilmiyorum hiç. Doktora gitmek benimde aklıma geldi. Ama ne diyeceğimi bilemiyorum.