Çalışan anneler doğum sonrası ev hayatına nasıl adapte oldunuz??

Question

31 yaşında anne oldum, çocuk doğurana kadar üniversiteden sonra aralıksız hep çalıştım. Sağlam bir kariyerim ve hoş bir fiziğim vardı. Hayatımda ilk defa evdeyim, bebeğim su an 3.5 aylık ve ev sanki bana bir hapishane gibi geliyor. Evde sürekli ihtiyaç halinde bir bebeğin olması fikrini bile hala kabullenemiyorum. İş hayatına nasıl döneceğim o zaman nasıl başa çıkacağım, kaç parçaya bolunecegim bu çocuğa bakıp çalışmak için sürekli bunu düşünüyorum.

Bir yandan da eşime sinir oluyorum, işten gelip 2 dk çocuk sevip yan gelip keyif yapıyor geziyor. Hayatım mahvolmuş gibi hissediyorum. Bunları geçtim aynada kendimi bile taniyamiyorum.

Bu arada henüz çocuk düşünmüyordum, ama nasıl olduysa yıllar sonra oldu. Yaşımdan dolayı da artık kaldırabilirim dedim ama yapamıyorum.

Aktif bir iş hayatı olup bu süreçleri yaşayan birileri var mı? Nasıl astiniz çocuğa nasıl baktınız? Çalışırken çocuğu ve evi nasıl idare edebildiniz?  Bana iyi gelecek bir şey önerir misiniz?

Answer 1

İlk paragrafta dedim ki sanırım planlı bir gebelik değil ve eşi de üzerine düşeni yapmıyor sanırım. 2.paragrafta gülümsedim o yüzden :) 14 yaşımdan beri hep ama hep çalıştım. :) 31 yaşında anne oldum. dediğin gibi ciddi bir kariyerim sağlam da fiziğim vardı. Şimdi memelerimi dizimde sektiriyorum. :) sabah erken kalkıp duş alıp şıkır şıkır giyinip aynanın karşısında makyaj yapıp vay be diyip çıkmayı, arabama atlayıp son ses müzikle deli gibi turlamayı k.öpek gibi özledim. Açıkcası kendimi faydasız hissediyordum. Özellikle bebeğim senin bebeğinin zamanlarındayken. Sonra da sürekli ihtiyaç duyulan insan olmak çok zor oldu. Bir sonraki evrede bebek sana yapışıyor çünkü. Kimseye gitmeler sürekli dokunma sürekli dokunma. Ama sonra 1 yaşına yaklaştığında birşeyler öğrenmeye başladığında işte tekrar kendini yararlı hissettiğin döneme dönüyorsun. Çünkü öğretebileceğin oo kadaaaar çok şey var ki. Annelik inanılmaz tatminkar bir hal alıyor :)) hatta ben işime ara verdim biliyor musun. :) 17 yıl sonra bir müddet çalışmama kararı aldım :)) bu proje çok hoşuma gitti çünkü. :)) bu arada bu şekilde hissetmenin büyük ama büyük bir kısmı eşin yüzünden. Ebeveynlik iki kişiliktir. Üzerine düşeni yapmalı bebeğin bakımında derhal rol oynamalı. Ama onlara babalık kafası geç geliyor. Sürekli konuş. Sürekli bunu hatırlat. Ben malesef en son rest çekmek zorunda kalmıştım. İnşallah siz o noktaya gelmezsiniz. İnan o da bebekle vakit geçirdikçe baba olduğunun sorumlulukları olduğunun farkına varıcak. Sana gelince önünde yalan değil zor bir 9 ay var. Ama inan geçiyor. İnan çok keyifli bir hal alıyor. İnan bu işte de verimli olabiliriz :)) biliyorum çok zor ama inan geçicek :)) o kilolar gidecek gözlerin etrafındaki haklalar kalkıcak dökülen saçlar tekrar çıkacak inan bizim de günümüz tekrar gelecek. :)) lütfen üzme kendini. Başaracaksın :))

Comments

Çok güzel yazmışsınız. Aynen de böyle. Yola cıktığın eş gerçekten çok çok önemli. Eşim ben kadar çocuğa bakmasa ciddi depresyonun dibini boylamıştım uykusuzluktan :) Ama hepsi geçiyor. Onların bir gülüşleri, her yeni gün bir şey öğrenmeleri güc veriyor insana

---

Gerçekten çok motive edici yazmışsın. Umarım dediğin gibi olur ve demek ki oluyor. Eşim doğru hiçbir şey yapmıyor, gözümde babalık sınavını veremeyince aklımdan bırak git şunu sanki ihtiyacın var diye geçiyor. Söylediklerin çok iyi geldi, çok teşekkür ederim

---

Rica ederim ne demek. Kızım Eylül sonu doğdu. Takip eden Ocak yanının ilk yarısında eşime boşanalım dedim. Bak farkındaysan hemen hemen aynı dönem şuan senin olduğun dönem. Dedim ki annem senden çok ilgileniyor çocukla. Babam senden çok sorumluluk alıyor ben niye o zaman bir de senin donlarını yıkıyorum. Faydan yoksa bu sorumluluğu alamayacaksan gölge de etme dedim. Çocuk hazır ikimizin aynı evde olduğu düzene alışmadan bilmiyorken ayrılalım dedim. Kii biz çok isteyerek çook öncesinden planlayarak falan çocuk sahibi olduk. Ona rağmen. Tam bu dönem sancılı bir dönem ya. Eminim eşin de meslek sahibi akıllı mantıklı bir insandır. Al karşına ciddi ciddi incitmeden düzeltmeye çalıştığını vurgulayarak konuş. Hislerini aktarmaya çalış. Belki faydası olur. Umarım olur. Onun baba olduğunun farkına varması ve sorumluluklarının bilincine varsaması senin anneliğin keyifli yönlerini görmeni sağlayacak :)

Answer 2

Çalışan anneyim oğlum 2,5 yaşında  5 aylıkken işe döndüm annem bakıyor oğluma. Bende hapsedilmiş gibi hissediyordum başlarda eski hayatımı özlüyordum. Şimdi ondan öncesi nasıldı hatırlamıyorum bile verene şükürler olsun. Şimdi düşünme hem çalışıp hem nasıl bakacam diye olması gereken oluyor yaşayıp bir düzene koyacaksın

Answer 3

Ya yeminle çok güldüm. Neden diye sor çünkü kendimi okuyormusum gibi hissettim. Üstelik evlendikten 4 sene sonra çocuk yaptım ve o kadar alışmışım ki işten gelip iş varsa yapıp yoksa yatıp uzanmaya . Sorduğun sorunun cevabına gelirsek 6 ay oldu doğum yapalı. Hala alisamadim ben. Alışan varsa bende bekliyim☺️

Answer 4

Bende aylar sonrası ise başladım ilk zamanlar sizin gibydim şimdi özlüyorum hemen bitsin evine geleyim diye rabbim güç veriyor geçecek bu zamanlar 

Answer 5

Şahsen benim bebeğim 7 aylık bende hala alışamadım ücretsiz izindeyim ama evde oturmak çok zor kendimi 4 duvara hapsolmuş hissediyorum yavrum için sabrediyorum ama sürekli dışarıda olan bir insana ev hayatı çok zor

Answer 6

Hikaye benimkiyle birebir aynı. Ben de tam 3.5 ay civarında aklımı kaçırmaya yakın bir yere gelmiştim. Normalde burnu düşse  yerden almayan bi karakterim var ama o dönemde çocukluk arkadaşım kızımla beni 1 gün evinde ağırladı. Allah razı olsun sayenizde aylar sonra güzel bi gün geçirdim diye ağlamıştım. Çok normal bu hissettiğin. Özellikle bizim gibi hayatını çalışarak geçirmiş insanlar için. Ben de çocuk fikrine hiç hazır değilken eşimle evliliğimize darbe olur kürtaj fikri diye düşündüğümden ve eşimin mutluluğunu bolmemek için doğurdum. 

İşe geri dönünce hayatın mükemmel olmayacak ama suankinden 4 kat daha iyi olacak emin olabilirsin. Bunun tek dengesi işte işe evde eve yüzde yüzünü vereceksin. Eve iş, işe ev getirirsen hiç bir yere hakkını veremezsin. Evde çocuğa kim bakacaksa vakti kaldıkça ev işlerini yapar, kalmazsa da evi 2 sene pislik götürsün kimse ölmez hiç kafanda büyütme. Haftada bir kadın alırsın halleder. 

He ama eş durumuna gelince hiç acıma ver kucağına yap kendine kahve otur asla alma geri. Gerekirse midemi bozmuşum de tuvalete kitle kendini. 

Answer 7

Annelik gerçekten çok büyük özveri isteyen ve her bakımdan yorucu, yıpratıcı bir şey. Hayatınızdaki hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. Evliliğiniz, alışkanlıklarınız, bedeniniz, dünyayı algılama biçiminiz... Her şey tamamen değişiyor. Bu değişim iyi de olabiliyor kötü de... Ama 4 ayda gözlemlediğim bir şey var. Oğlum doğduğu ilk zamanlar kucağımda tutmayı bile beceremiyordum. Annemin yardımı olmasa çok hırpalanarak atlatacaktı yenidoğan dönemini benim acemiliğim yüzünden. Ona yetememekten o kadar korktum ki ilk 40 gün annemin yanımda kalmasıni istedim. Ama sonunda o evine döndü ve koca evde küçücük bir bebekle ben baş başa kaldım. Eşim nöbetleri de olan bir işte çalışıyor ve yardım etmeye çalışsa bile bebeğin sorumluluğunun çoğu bende. Emzirme, meme yaraları, meme reddi ile mücadele, kolik, gaz sancıları, sünneti, uykusuzluk, eşimin evde olmadığı saatlerde yemek bile yiyememe vb. Bugün bunların çoğunu aştık. Ve gördüm ki 4 ay öncesi benle bugünkü ben aynı değiliz. Kendimi yorgun hissetmeme rağmen çok da güçlü hissediyorum bir yandan. Mücadele edip aştığım sorunlar beni daha güçlü bir versiyonumla, anne olan benle tanıştırdı. 

Zor günler içinde yaşarken çok yavaş gelir ama önünde sonunda geçer. Bugün sizi zorlayan şeylerin sizi yenileyerek geçeceğine inanın. Eski hayatınıza tekrar döneceğinize ama aynı olmayacağınıza, daha güçlü olacağınıza inanın. Ama imkanınız varsa online terapi almanızı da tavsiye ederim çünkü bu süreç yorgunlukla birleşince psikolojik sağlığı çok zorlayan bir süreç. Bir uzman yardımı evliliğiniz, bebeğiniz ve en önemlisi sizin için iyi olacaktır.

Allah güzel günlerde keyifle büyütmeyi nasip etsin.

Comments

Ne kadar doğru ve güzel yazmışsınız :)

Answer 8

Ben de iş hayatından sonra eve kapanmış biriyim ama halimden o kadar memnunum ki. Arada insan bunalıyor ama şimdiden ise döneceğim günler dert oluyor. Ücretsiz izindeyim ve sonuna kadar kullanmak istiyorum. Daha şimdiden 2 yıl sonraki ise dönme stresi var. Neymiş iş yerinin siniri stresi dedikodusu eve yorgun argın gelip yemekti temizlikti uğraşması. Hem çocuğumla rahat rahat ilgileniyorum , her anına şahit oluyorum hem yayila yayıla işlerimi hallediyorum. Tek sıkıntı eşe bağımlı olmak maddi anlamda ama eşim de o konuda beni bunaltmiyor. Ev candır ya 

Answer 9

Adapte olamadık, yetişemedik:) 

Benzer şeyler yaşadık yaşıyoruz. Evlenmeyi aykırı görürken iki çocuk, yok doğum izni yok ekonomik şartlar bi bakmışsın evli çocuklu işe gidip gelen gelince çocukla mı oynasam yoksa onu kaliteli oyalayıp yemek mi yapsam, yok yok çamaşırı yarın da atabilirimler... 

İş hayatına alışıyorsun. Çocuk olunca önce bi depresyon sonra bebek sana tepki verdikçe evde çocukla gülüp oynamaya alışıyorsun. İşe dönünce çocuğunu bıraktığın için hüngür hüngür ağlıyorsun. İşten eve koşa koşa gidiyorsun. Azıcık oyalanacak olsan vicdan azabı çekiyorsun. Daha neler neler... 3 sene sonra yaşım geçiyor çocuk kardeşsiz kalmasın diye bi bebek daha.. Aa ömür bitmiş. 

Şimdi kahveni çayını al gel. Ben de hikaye çok. 

Hissettinleriniz çok normal. Pandemide sokağa çıkma yasağı var gibi hissediyorum ben de:) sıyırmaya az kaldı

Answer 10

Ne kadar benzer hikayeler Ben de 23 yaşında üniversiteden mezun oldum. Başka şehre iş için gidip hayatımı kurdum. Güçlendim kariyer yaptım. Hiç evlenmek, çoluklu çocuklu olmak cidden fikrimde yoktu hayalimde değildi. Ama eşim bir şekilde karşıma çıktı. Bu arada 12 sene çalıştım aralıksız. 33 yaşımdayken karşılaştık iyi ki de onunla karşılaşmışım diğer erkekler olsa ben evliliği asla yapamazmışım. Eşim çok anlayışlı, çok hoş görülü bir insan. Beni hiçbir konuda kısıtlamaz her şeyde çok rahatım. Benden 7 yaş büyük. Neyse evlendik 1 sene sonra hamile kaldım şok oldum cunku planlı değildi. Dediğiniz gibi kariyerim, düzgün fiziğim. 1.78 boyunda manken gibi kadınım. Birçok şey bozulacak diye de düşünüyorum neyse hamilelik geçti doğum yaptım. Bu arada eşim işine istediğin kadar ara ver rahat olmalısın demişti ki ben de evladıma kendim bakmak istedim. İlk 3 ay aşırı zordu. Bebeğim memeden asla inen bir bebek değildi. Sürekli ama sürekli memedeydi. Aç kaldım. Bensiz uyumazdı. Dedim ben bittim. Şok geçirdim. Annem bile bir bebek nasıl bu kadar emebilir diyodu Uzatmayayım 6 aylık oldu. Aldığım kiloları 1 ayda verdim. Hiçbir yerim çatlamadı bozulmadı ciddiyim. Herkes nasıl yaptın diyor ama hiçbir şey yapmadım genetik sanırım. Kaldı ki olsaydı da problem değildi. Vücudumda kızımdan izleri gururla taşırım. Hayatımda dans vardı. 7 sene Latin dansı eğitimi aldım ve sürekli dans ederdim. Şuan bana ait hiçbir şey yok Bugünlerde benim de düşündüğüm konu bu. Eşime anlatmıştım hatta ben yokum,bana ait bir şey yok deyip ağlamıştm O da her zamanki gibi geçecek inan bana geçecek deyip konuşup yanımda oldu. Kızım duran bir kız değil. Ama dünyalar güzeli bir kız Bayılıyoruz ona. Her gün evde eşim ben kızım dans ediyor şarkılar söylüyoruz mutluluktan. Planladığım hayat belki bu değildi ama daha iyisi oldu. Çokta güzel oldu. Evet zor şuan gerçekten zor. Başlarda eve kapanmak eve alışmak çok zor geldi. Ama iş yerinde iş bilmeyen insanlara 50 kere laf anlatmaya çalışıp sinir küpü olup,o insanları her gün görmektense evimde evladımı ,eşimi görmeyi tercih ederim. Diş dönemindeyiz gece 5 kere uyanıyor sabaha kadar. Uykusuzluk çok zorluyor. Ama geçecek biliyorum ve onlar hiçbir zaman bu kadar küçük ve masum olmayacak tadını çıkartmaya bakın Bir gün daha güçlü bir hal alacağız bunu biliyorum. Değişimler her zaman zordur ama sonu daha güçlü ve güzeldir. Kabul etmeye çalışın. Ne zaman içten gerçekten kabul ederseniz o zaman hepimiz için herşey daha stressiz daha kolay hal alıyor. Sevgiler 

Comments

Gerçekten çok benzer bir hikaye, sanırım sonunda kabullenmek ve sabretmek kalıyor. Çok teşekkür ederim, zahmet edip o kadar uzun ve güzel anlatmışsınız ki

---

Rica ederim arkadaşım. Yalnız değilsin bunu bil. Hepimiz aynı dönüşümün içinden geçiyoruz. Yeni bir biz doğuyor unutma :) Tabi ki kolay olmayacak. Ama dediğim gibi kabul etmek için uğraş. Geçecek :)

Answer 11

Ayni yasta sayiliriz, 2 sene once anne oldum. Calismak cok guzel maddi kismindan bahsetmiyorum. Bi isi yonetmek yerine getirmek kendini tatmin etmek takdir edilmek ve en sonunda tabi ki para kazanmak kendi ayaklarinin ustunde durmak mukemmel birsey. 

Hala ozluyorum calismayi hatta calissam iyi olurdu eve katkim olurdu. Cunku suan sadece cocugumuzun ihtitaclarina odakliyiz. Hamilelik disinda kendime sayili kiyafet almisimdir esim de ayni sekilde. Keyfi harcamalarimizi 2 kere dusuyoruz bazen almiyoruz. Ama cocugumuza hic dusunmeden kiyafet oyuncak egitimi icin ne gerekiyorsa aliyoruz. Maddi sorununuz yoksa eger lutfen sadece ve sadece anin tadini cikarin. Oglum son zamanlar asiri bana duskun babannesiyle ayni binadayiz ara sira ona gidiyordu simdi sadece ben. Bazi seyler donemsel. Bu donemde calismam cok zor cunku bana ihtiyaci var. 1 cesit yemek eksik olur ev silinmemis olur bi sure dahq calismam yine eskileri giyeriz ona 3 degil 1 oyuncak aliriz ama bizimle gecirdigi kaliteli zaman kadar degerli bisey yok. 

Suan sık uyuyor sık besleniyor bebeginiz. Bi kac aya azalacak uyku sureleri. Surekli disari cikarsiniz. Kahve keyfi yaparsiniz. O sizin en iyi arkadasiniz olur. Esinize dersiniz şurdayiz buraya gel, yemegi orda yersiniz. Sadece biraz daha zaman lazim. 

Yemek, temizlik 2.planda olsun. Makarna yiyin, disardan yiyin bunlara vakit harcamayin. 3ay sonra ayni masada 3 kisi olacaksiniz :) oturmaya basladiginda ek gida aldiginda keyif alacaksiniz. Yuruyecek, konusacak. Ne guzel hisler bunlar, bunlari hayal edin.

Kanguruya bebek arabasina koyun disari cikin yuruyus yapin markete gidin. Birakacak bakacak birileri varsa basbasa esinizle sinema vs yapin. 

Biraz daha buyudugunde part time veya evden calismayi denersiniz. 

Eş destegi cook onemli gercekten. Belki o farkinda degildir bunlarin. Belki o da bocalamistir ne yapacagini bilmiyordur. Anlatin konusun ona gorevler verin sen bi kac saat ilgilen isim var deyin ve kisisel bakimlarinizi yapin kitap okuyun. Inanin ona da iyi gelecektir. Bebeginizi uyuttuktan sonra bi misir veya cips alin film gecesi yapin. Maalesef bu tarz planlari yapmak yine bize dusuyor eşlere kalsa monoton hayat devam :) saglikla buyutun yavrunuzu. Ve esinizi :) 

Answer 12

18 yaşından beri aktif çalışıyorum 32 yaşındayım ve bebeğim 4 aylık yaşadığın şeyleri yaşıyorum hamile olduğumu öğrendiğimde hayatım çalındı diye düşündüm dışarıya çıkmayı gezmeyi çok severdim işim gereği Türkiye nin her yerine gittim işten gelince duş alıp bakım yapıl dizi film izlemek hobim di gece yarısı canım sıkıldı diye şehir turladıgım o kadar çok oldu ki Şuan beneğim aşırı aglak bi kız herşeye ağlıyo sustu saniye olmuyo diyebilirim sürekli kucağımda uyumuyo uyutmuyor bazen delirme noktasına geliyorum çevremde güzel kokumla tanınırım parfüm düşkünlüğüm var geçen hafta kendime koktum 3 gün duş almamışım dişlerim sarardı kendime vakit ayıramıyorum duş a bile bebeğim babasının kucağında giriyorum orda bile rahat değilim evde de 1 kedi 1 bebek ve kaynanamın doğurdu bebeğe bakıyorum bütün iş bende bütün bunlara rağmen çalışma hayatımı zerre özlemiyorum 2 sene ücretsiz izine ayrılcam keşke daha da uzatabilsem evet zor ama bebeğim bi gülüyo herşey bitiyo arada sinir krizi geçiyorum ama sebebi hep kocam o anlarda ona gereken ayarlı verip çekiliyorum