ilk çocuğumda bende aynıydım. ben inatlaştıkça oda inat ediyordu direniyordu. oğlum aç diye bende yemek yiyemiyordum içimden gelmiyordu o orda açken ben nasıl yiyeyim diyordum. sonra bunun hiçbişeyi çözmediğini görünce çareyi salmakta buldum. Dedimki 1yaşına gelmiş bi çocuk kendini niye aç bıraksın. oturdum önüne aldım yemeğimi onun önünde bir güzel yedim iştahlandırarak kendi kendime konuşarak hımmm çokta güzelmiş ohhh doydum dedim. ona hiç ikram etmedim karışmadım. ama içi gitti öyle beni izledi. sonra diğer öğünlerde de oğlum hadi yiyelim dedim istemedi peki sen bilirsin dedim babasıyla biz yedik sofrayı kaldırdım. daha sonraki öğünde sofrayı serince bizden önce o oturdu :)) artık açlıktan pes etmişti. bidaha kolay kolay direnmedi. hastalık zamanları haricinde. 1,2 gün yemedi diyede hiçbişey olmadı şükür, hiçbi atıştırmalık da vermedim buarada. sadece emiyordu. şimdi kızım 9aylık bazen istemiyor kaşığa kafasınu çevirince yemeği sonlandırıyorum. kararı onlara bırakıyorum. ha sitres tabiki yapıyorum yemedi diye. ama sonunda anladimki o doysun diye değil, ben kafamı rahatlatmak için yedirmek istiyormuşum.. :) bizde durumlar böyle.