Bu durumu herkes gibi bende yaşamıştım şuan kızım 26 aylık nefes almaya bile zamanim olmuyor desem yeri var o uyumusken mesaji gördüm ve resmen iç çektim. Lohusalik depresyonu yaşıyorsunuz herkesin başına geliyor bir anda hayatınız değişiyor kolay birşey asla değil. Ben doğum yaptım üç gün boyunca gözüme uyku girmedi ya ona birşey olursa diye gözümü çocuktan ayiramadim, sonra içten içe suçlamaya başladım çocuğum oldu hayatım bitti dedim kimseye diyemedim ama ona baktıkca hayatım bitti artik dedim.. üçüncü gün sonunda artık uykuya daldim biraz o bana iyi geldi ilk günler ailem gelip gidiyordu kayınvalidem oluyordu. Sonra herkes bir anda elini ayagini çekti eşimin izni bitti ise başladı ve ben onla başbaşa kaldim. Yemek yiyemedim yıkamayı bile bilmiyordum korkuyordum ya birşey olursa diye. O uyuyunca nefesini kontrol ediyordum ya yalnıs pozisyon da yatirdiysam ya nefes alamazsa, balkona cikamazdim onunla ya dusurursem diye.. ofof neler neler.. şimdi yine hayatım bitmiş gibi hissediyorum kızım büyüyor şükürler olsun şimdiki yaramazliklari gelip gecici diye düşünüyorum. Ama kendime hiç vakit ayiramiyorum duşa bile esim yokken giremiyorum. Sürekli birşeyleri yetistirmeye çalışıyorum. Birini yaparsam diğeri eksik kalıyor. Zamanımi yönetemiyorum. Çocuğum çok hareketli günde iki defa da dışarı cikartmam gerekiyor onun yemeği bizim yemeğimiz dışarı gezdirmesi o su bu şu derken gece 12 oluyor zaten uyku duzeni de çok bozuk bir çocuk.. bilmiyorum bunlar gececek inşallah. Eski hayatımı çok özlüyorum bakımlı günlerimi o zamanki hayat sartlarimi. Yinede şükür etmeye çalışıyorum Allah ömür versin. Ama kimse de çocuk bakmak kolay diyemez. Babanem hep der ki çocuk büyütmek taşın üzerinde çiçek yetiştirmeye benzermis. Gerçektende öyle. Öyle zor öyle meşakkatli..