Mrb hanımlar sizlere danışmak düşüncelerinizi merak ettiğim bi konu var ,biraz uzun olacak gibi ,hakkınızı helal edin ve lütfen es geçmeyin İstanbul'da yaşıyorum gurbetteyim ,ailem ve eşimin ailesi,akrabalarımız(eşimin dört beş kapı akrabası yakınımızdalar) Gaziantep'te yaşıyorlar.4.yıla girdik burda yaşayalı eşimin mesleğinden dolayı burdayız polis memuru,ben ev hanımıyım 27 aylık kızım. Gel gelelim konuya,ben geldiğim ilk yıl sürekli yalnızdım eşimin akrabalarına gidip gelmeye,alışmaya çalışıyordum,gece vardiyaları da düzensiz alakasızdı boşluğum bir nevi onlarla doluydu, doğumuma yakın yazın günü evimi su bastı ve biz kimse çağırmadığı,çağırmalarına da gerektirecek bir durum görmediğimiz için kendi ağzımızla kaynanamlara biz geliyoruz doğum Antep'te gerçekleşecek,evimizi su bastı dedik ama istemiyorlardı.Doğum Antep'te bi şekilde gerçekleşti ben bir hafta kalabildim sadece kavgadan tartışmaktan eni sonu eşimin babalık izni bitmeden kalkıp bomboş eve geldim, eşyalarım sığınakta parkeciler yeni bitirmiş işlerini çıkıyor felan,geldiğimde sağolsun kaç komşu ablalarım var onlar yardımcı olmuşlardı,onlarla bu ev konusundan az çok samimi olmuştuk,elinden geldiğince sağ duyulu davranarak bana yardımcı oldular tırnakları taşa değmesinAma anlamadığım kısım o günden sonra benden hep uzaklaştılar,sebebi neydi bilmiyorum sormayada sürekli çekindim,kapı önlerinde toplanır çay kahve sabahtan gece yarılaarına kadar, birbrne yardımcı olurlar ailelerini bile unutmuş durumdalar gerçekten onlar adına mutluyum ama kendi adıma mutsuzum,kendi çocuklarını severler ama benimkine binde bir yüz çevirir sever hale geldiler ,ha sevmek zorunda da değiller ama en baştan yanımda olmadılarından aralarındayım sandım,onların haklarını kalben ödeyebşlmek için hep tabaklarla kapılarına giderdim biri bişey istesinde benden bende onların yanında olayım diye çok çabaladığım oldu ama bana ihtiyaçları yoktu,birbrne yetebiliyorlardı,imkanlarda gayet iyiydi,her bakımdan onlara muhtaç ve yardım bekleyen hep ben oldum,sadece knlar değil sayısız insana ağız eyemezken ben çoğu kişiyi baş tacı ettim,işim düştüğünden felan değil sevmem asla öyle şeyleri,iki yıldır sokağa çıkıyorum ama ben bişey anlatınca kulak vermiyorlar pek,verdiklerinde ise kısa ve öz şekilde kırmamak gibi olmasından kafasını çevirirler,benden sonra tanıdıkları insanları baş tacı ettiler ama nedense bana hep aynıydılar,kahve fln sorarım içmezler tşk fln derler ama iki dk sonra biri getirir aralarından içerler sanki benden tiksinirler gibi,evime gelmezler evlerine çağırmazlar,çocuklarını kaç defa kapı önlerinde görürdüm çocuğum girmek isterdi bişeyler söyler geri çevirirdi halbuki diğer komşunun kızıda ordaydı,yine diyorum kimse zorunda değildir onları samimi abla olarak yaklaştığım için beklerdim kalben,biri tatile gittikçe her yıl balığını felan bırakırdı mutlu olurdum vicdanen sanki borç ödemişm gibi hissederdim,bir araya gelir planlar yapılır yanlarında olduğum halde sormaz eklemezler,ben de uzak durduğumda neden gelmiyorsun fln diyolar çözemiyorum işin aslını,ne yapmaya çalıştıklarını,gidince mrb derim 7,8 kişisinden üçü alırdı bir kaçı duymamazlıktan gelir bir ikisi de problemim olmadığı halde bakar ama oralı olmazdı.çocuklar konusunda da evladım hep onlar sevilir şımartılırken izleyen taraf olurdu,ne hissettiğini hisseder gibiydim,çok üzülürdüm.akrabarıyla dedikodu tarzı konulardan uzağım gidip gelmem ,gelmezler.ailem daha hiç gelmedi sadece kız kardeşim geldi oda saygısızlığıyla komşularım yardım ettikleri zamanda onlarla samimiyet kurup sevildi ve saygısızlığıyla hep onlara küçük düşürdğ beni,başka kimsem ne geldi ne gitti,biletlerini kendim kesememe rağmen yalvar yakar da olsa gelmediler herkesin hep bir bahanesi yada nedeni vardı gerçekten bilmiyorum,kaynanamlar gelir giderdi her geldğinde boşanmaya kadar varan tartışmalar yaşatırdı eşimle,çok yalnızım Allah var gam yok elhamdülillah ama insan insana muhtaçmış bir kahve içerken bile iki laf edeceği insanı geziyor gözü,eşimde bende insanlara hasret kaldık gibi,arkadaş çevresi yok eşimin var ama çocuk ev derken oda gidemiyo benim yüzümden,ara ara çıkar,hayatımız hep aynı hiç bişey yaşayamadan çocuk sahibi olduk,hiç bişeye alışmamışken gözümüzi yoğun bir tempoda borç içinde açtık,bodrum katta halen oturuyorum yetmiyor nedense maaş her ay içeri girmekten çok yorulduk,birbmzi motive etmeye çalışıyoruz ama nereye kadar oda patlıyo bende sonu tartışma,çok şey var aslında yazılacak anlatılacak ama o kadar uzun ve karmaşık konular ki kısa tutmaya çalıştım
