39 yaşındayım, 15 yıllık evliyim ve 14 yıl çocuk istemedim.Arkadaşlarımın gazıyla bir defa denerim dedim. O tek ilişki ile hamile kaldım. Pozitif gördüğüm an pişman oldum. Allahım ben ne yaptım dedim. Özellikle son ayı çok mutsuz bir hamilelik geçirdim. İnsanlar bebeği olacağı için heyecan duyarken ben mutsuz oldum. Kendi istediğimle sezeryan oldum. Hiç ağrım sızım olmadı. Ertesi gün normal hayatıma devam ettim. İki ay zar zor emzirdim.Aynı zamanda mama da verdim. İki ay sonunda emzirme işine daha fazla dayanamadım ve sadece mama ile devam ettim. İlk andan beri eşim ve bakıyoruz. Sezeryan olduğum gece de altını değiştirdim, beşikten alıp emzirdim. Şu anda 6 aylık. Ben de henüz anne gibi hissetmiyorum. Hatta ilk 3 ay koronadan da bebekten de kaynaklı mutsuzluğun dibine vurdum. Resmen bittim, yaşayan ölü. Şu anda biraz daha alıştım. Ben de öyle keşke daha önce yapsaydım, hayattaki en güzel duyguymuş falan olmadı. Kesinlikle geçiyor. Alışıyorsunuz. Ama bebek sahibi olmak zor. Şu anda çok sorgulamayın. Sadece işinizi yapın. Çok sorgulayıp, duygusal bakarsanız dibe vurursunuz.