Final bölümünü de donarak falan bir şekilde bitirdim. Ilk defa bir diziyi tam olarak böyle izledim sanırım. Ne kadar önemli insanlar üstten bakmamak, kibirli davranmamak, hor görmemek... başlarına ne geldiyse bundan geldi. Aile ne kadar önemli, kardeşlik ne kadar önemli. Ölüm denen de bir gerçek var. Ve biz her ölenin arkasından Allah rahmet eylesin diyip, birkaç gün yas tutup hayatımıza devam ediyoruz. Unutmak nimeti olmasaydı nasıl kalkardık o kadar acının altından?