Alıştım, alışıyor insan. Ama içim hep acıyor. Yemek yerken, yatarken, dışarda evde çocukla arkadaşla. Ne yaparsam yapayım acıyor. Bunun adı ne bilmiyorum. Bazen bi bıçak giriyor yüreğime, ilk günkü gibi. Bazen gülüyorum eğleniyorum, unutuyorum, kendimle baş başa kaldım mı o acıyı hissediyorum. Birileri annesini anlatıyor, düğüm düğüm oluyorum hıçkırıklara boğuluyorum. Çocuğuma sarılıyorum, evlat acısını hiç bilmiyorum, ama istiyorum ki çocuğum öksüz yetim kalmasın. Çocukluktan yetim kalmak daha bi ağır daha bi zor. Allahım evladımın acısını göstermesin de, yavrumu yetim de koymasın diyorum. Aşmak lazım diyorum yaşımız kaç olmuş. Hep yaşım kaç oldu artık büyütmek lazım alışmak lazım biraz derim, kaç olursam olayım yinede acıyor. 22 sene oldu gideli annem, hep yaralıyım. Sabaha kadar oturur yazarım, yada anlatırım. Yıllarca anlatırım yıllardır da yaşıyorum, alıştım diyorum ama şu acı geçmiyor.
