Ben çocukluğumdan beri hiç gulemedim aileden çektim evlendim kocamdan çekiyorum 2. Çocuktan sonra daha daha huy değiştirdi ve barut gibi sanki ağzı küfür dolu bana bakıp benle konuşmaya tahammül edemiyor sanki her an beni dovecekmis gibi evde onun gözünde çocuklara bakmakla zorunlu hizmetçi gibiyim ötesi yok yatak paylasmiyoruz zaten çok düşündüm ayrılmayı denedimde o da kabul etti ama ailem yanımda olmadı burda hep yazıyorum annem psikolojisi bozuk biri akıl sağlığı pekte normal değil babam bizi damatların eline bıraktı bırakis o bırakis daha nasılsın iyimisin telefonu dahi yok böyle varya dünyada kendimi yapayalnız gibi hissediyorum herkesin bana sırt çevirdiği yalnizlastirildigi bi asamadaymisim gibi evlatrim var bebeğim 2 aylık onları çok seviyorum onlar bensiz bı hiç ama ben mutsuzken onları nasıl mutlu edeceğim bilmiyorum keşke çocuk dogurmasaydim yalnız yaşıyan çalışan bekar biri olarak hayatımı surdurseydim diyorum hep kendimden soğumadim ama ben hayattan çok sıkıldim tükendim artık gerçekten Allah diyorum ama bı yere kadar
