Ey ÖLÜM!
-Habersiz geleceksin bir gün biliyorum.
Kapımı çalmadan gireceksin içeri.
Elimde işim, ocakta aşım, yanımda eşim, gözümde yaşıma bakmadan geleceksin.
Ne haber vereceksin, ne davet edilmeyi bekleyeceksin…
-Dünya halen içimdeyken, heveslerim zirvedeyken, hiç bir işim bitmemişken geleceksin.
Hazırlığım yok, umutlarım çokken, belki aç belki tokken geleceksin…
“Biraz bekle”,”biraz dur”,”biraz geç kal” diyemeden,
-Bir şeyler alamadan yanıma, yalnız kalınca bir kabirde neler gerekir?
Onları dolduramadan valize, kimseyle vedalaşmadan,
Son taksitleri yatıramadan…
Oğlumu son kez göremeden, kızımı öpemeden, son sözlerimi diyemeden geleceksin.
-İzin bile almadan, ”müsaitmisin” diye sormadan, yaşa başa bakmadan, son lokmayı yutmadan geleceksin.
-Anaları evlatsız, evlatları anasız, yiğitleri yarsız bırakansın sen.
Gülüşleri yarım, sızıları derin bırakansın sen.
-Her yeni ölümle hayatın yalanlığını anlatansın sen.
Ey ÖLÜM!
-Kapıyı en çok çalan ama hiç beklenmeyensin.
Davetliler arasında bulunmayansın.
-En çok görünen fakat hiç hatırlanmayansın.
-Hayallerim sensiz, planlarım sensiz, sensiz kalemim kağıdım, sensiz ekmeğim aşım…
-Biliyorum habersiz geleceksin birgün.
-Her şeye rağmen, tüm unutulmuşluklara, tüm aldanmışlıklara rağmen geleceksin.
-Yarım olan, tam olan neyim varsa alıp gideceksin.
-Kimseye bildirmeden en sessiz halinle geleceksin; ama giderken nice fırtınalar bırakacaksın ardında…
-Ansızın geleceksin bir gün,
En güzel azalarımı çürütmek için, en tatlı varlığımı eritmek için geleceksin.
-Yanıma yalnızlığı vererek, bütün pişmanlıkları önüme sererek geleceksin...
Ve Ey ÖLÜM!
-Nasıl gelirsen gel, ne zaman gelirsen gel!
-Ömrümüzün en hayırlısı, ömrümüzün sonu olsun.
-Amellerimizin en hayırlısı, son amelimiz olsun.
Günlerimizin en hayırlısı, Rabbü'l-alemin'e kavuştuğumuz gün olsun...
ÂMİN...YA MUİN