Konu o kadar uzun ki nereden başlayıp anlatsam bilemiyorum. Eşimle birbirimizi severdik, arkamda dururdu. Altlı üstlü oturuyoruz annesigille annesigil sadece yazları gelir 2 ay kalıp gider. Onlarlada aramız iyidi ama herşeyi bozdular. Sürekli laf sokmaları, görümcemin o kadar iyiliğime karşı gidip dışarıda ki 2 kat yabancılara beni kötülemesi. 2 yıllık evliliğimde ben de birşeyler o ladar doldu ki. En son geçen pazar annem aradı bebeğimin birini anneme bırakmıştım işim var diye işiniz varsa biz getirelim hem de diğerini görelim evdeyseniz dedi eşimde bahçeyle uğraşıyordu söyledim e ben gidicem zaten ne gerek var geliyorlar simdi eşimde işi gereği şehirden ayrılacaktı o yüzden öyle diyor. Sonra annemi aradım işi var o ugrayıp alır dedim annemde diğerini de getirsenizde bi yarımsaat görsem dedi söyledim eşime bi ton laf anneside bahcede dedim yarımsaat gelicekti insanlar onun işi varsa var dedim ikisi birden üstüme yürüyüp olayı farklı boyuta cekti ben sinirlenip yieve çıktım pesimden geldiler eşim tartısma sırasında zaten aklımda birisi var ona gidicem dedim o dönüm noktam oldu. Annesidde çok kızdı bu lafa. Birgün sonra da bana sorulmadan dayısıgili kabul etti annesi de komsuları kabul etti esimde birgün sonra sabah yolcu gidicek bir sürü işim var iki bebek bi de. Dedim bak sen bi dayıngile müsait değiliz diyemedin ben annemgili geri çevirdim. Bana sorulmadan eve misafir kabul ediliyo dedim. Tamam benim evime çıkmadılar ama annesinin evinde durmak zorundaydım cocuk görmeye gelince ne yapıyım? Aksam oldu kız kardesi ve nişanlısı gizlice nikah kıymıslar dedim herkesin herseyi gizli bizim herseyimiz duyuluyor annesine gidip patlamış benim dediğimi söyleyip ikisi geldiler yukarıya esimin demediği laf kalmadı annesinin yanında gerizekalı, ********, adi, kadı. Ailemin durumuda kötü değil o kadar ama hep maddiyattan vuruyor bosansan napcan, neyine güveniyorsun bende veririk cocukların velaytini bi daha evlenerim dedim. 2 yıldırda kafamı kaldırıp bakmam çevreye, eşimle gidip gelirim her e yere. Ben buna güvenmem bu kaçar gider aklında birisi var bunun. Üstüme yürüyüor vurmaya kalkıyor annesi tutuyor hep. Hamileliğim riskliydi bazen annemgil bizde kaldılar o zaman babamın gelip ayagını uzatmasını bile laf etti. Oysa benim tek şikayetim herşeyi annene sorma bu evin kadını benim yukarısı benim evim benim sözüm geçerli diyordum bu sebepten konu uzadıkça uzadı. Pazartesiden beri düşünceler içindeyim salı eşimi yolcu ettim annesi küstü iki cocukla tek basıma yukarda kaldım hiç çıkıp bakmadı neden annene herşeyi soruyorsun dememe bozulmus o da. Sonra durduk yere bi an da iyi oldu. Eşim kavga sırasında sunun suratını göresim yok demişti o sebeple görüntülü aramalarında göstermedim yüzümü hiç. Annesine de deniş göstermiyor yüzünü diye. O gündn beri uzagıme eşime ciddi ciddi ayrılıgı düşünüyorum dedim çarşamba gecesi baktı ciddiyim korktu özürler diledi, mesajlar atıyor. İsmini rehberimde kendi adı olarak değiştirdim annesi hemen farkett yapma etme diyor. Onun da siniri var psikiyatriste gitsin diyor. Ama içimden gelmiyor artık ben o hakaretleri edicek kadar kötü bi eş olmadım. Ailesine kötü gelin olmadım. El üstünde tuttum hepsini. Aksine hep onlar aldıgıma ettiğim laf ettiler hiçbirşey istemediğim halde ufacıks eyde cpk sey istiyor oldu. Görümceme yapmadıgım iyilik kalmadı ondan duymadıgım laf kalmadı. Beni hep aldatmakla, kadınla tehdit eden adama artık kağıt üstünde karınım gidebilirsinz fotograf bile atsan artık içimde birşey olmaz dedim ben kimseye gitmem karımdan baskasını istemem hep sinirlendirmek için söyledim demeler basladı. Benim içimde bitti ama birşeyler. O kadar çok olay var ki anlatabilsem bu bile uzun oldu. Sizce bunlar ayrılmak için nir sebep mi?