Ben de hep babam beni sevmiyor diyerek büyüdüm. Babam gülerek anlatırdı her yerde küçücük bebekken babam beni sevmoo diye ağlarmışım. Bu onlara göre komik biseydi ama ta bebeklikten içime işlemis demekki. İlkokulda camdan bakarak ağladığımı biliyorum arkadaşlarım ne oldu diye sorduğunda babam beni sevmiyor derdim. Çok döverdi çok şiddet gördüm aklının almayacagi hakaretler işittim küçücük çocukken. Ben daha cinselliği bile bilmeden bana az.gn gibi cümleler kurardi çok ağrıma giderdi. Az büyüsün kocaya kaçar bu derdi herkesin içinde. Sırf bu laflar yüzünden evlenmek hiç istemedim. Evlendim mesela 1 ay eşimle birlikte olamadım. Psikolojik olarak vajinismus olmuş. Çok zorluk çektim. Ama aslında babam beni severmiş ama şımartmak istemezmiş. Bunu ölmeden önce hastalığını öğrendikten sonra anladık ama her şey için çok geç olmuştu... Hastalandığı zaman üstümüze düşmeye sevmeye başlamıştı. Sonra da vefat etti zaten... Şimdi düşündüğüm zaman diyorum ki daha güzel anılar biriktirebilseydik keşke.... Her şey anı olarak kaldı. Şimdi bana sorsalardi ölmesini ister miydin diye torununu görmesini, sevmesini o kadar isterdim ki... 3 kardeşiz hiç birimizin evlendiğini bile göremedi. Annem de zaten biz çok küçükken ölmüştü o ergenligimizi bile göremedi. Dertlendim şimdi gözlerim dolu dolu yazdım bu satırları. Ne diyim bişey diyemiyorum