Vardır rabbimin bir bildiği. En ufak bi ümidim kalmadı ama olmazları olduran da Allah değil mi? Kalbim belki yine yumuşar ama özür dileyecek sadece benden değil ailemden de çünkü annemi de çok kırdı üzdü. Çok kırgınım. Eve gelince tedirgin oldum farkettim ki hiç muhatap olmak istemiyorum yüzüne bakmak istemiyorum çünkü nefret ettirdi kendinden. Bu nefretini yok edecek olan da o. Ama o inadı, kibiri var ya o bütün umutlarımı yok ediyor işte. Allah büyük. Kendimi iyi veya kötü olacak olan herşeye hazırladım. Herşey Allah’tan . Bu iş bitecekse de vardır rabbimin bir bildiği. Ama eğer sonu hayırlı olacaksa ondan başkasıyla mutlu olamayacaksam Allahım hayırlara çıkarsın inşallah sonumuzu. Kolay değil yuva kurmak ama yıkmak ne kadar da basit. Bende kopuk bi ailede büyüdüm annem babam ayrıydı babama doyamadım hatta doyamadan kaybettim Allah rahmet eylesin inşallah. En azından çocuğum yok benim çektiğim acıları o çekmeyecek tek tesellim bu ama ben her halükarda acı çekeceğim elbet çünkü yıkılan benim evliliğim. Eve gelmemesi, şu kıymetsizlik değersizlik hissi bile canımı çok yakıyor. O büyük kavgadan daha 1 hafta öncesine kadar öpüyordu kokluyordu aşığım sana diyordu dengesizliğinden yoruldum artık bi anda herşeyi yakıp yıkmasından çok yoruldum . Ağlıyordum sabahtan beri bakarayı açınca ağlamam bile durdu derdi veren Allah dermanını da verir inşallah .