Ah bilmem mi. Ne sıkıntılı günler, yalnızsın, aileden uzaksın, tek olsan ayrı çocuk olsa apayrı sıkıntı. Hastaneler uzak, iyi bir hastane bambaşka ilçedeydi. Ben hamileyken doğu görevindeydik, olduğum ilçenin merkezine giderdik doktor için, arabayla 1 saat yol, doktorlar desen salaklar, hiç birşey yokken adamı korkutuyorlar, hemen sevk yazıyorlar, 5 saatlik başka bir il için. Bu nasıl gidecek diyen yok, detaylı açıklama yapan yok. Çok zor günler çok. Doğumdan sonra bebeğimi sevk ettiler yine, tamam kontrol altında olması gerekiyordu ama sevklik durum yoktu. Çıktım ankaraya gittim, oradaki doktorlar güldü, bunun için mi gönderdiler diye. Her gittiğim yerde yalvardım, devlet hastaneleri her bir işlem için gün atıyor bende eşim asker tek geldim kalacak yerim yok dedim zar zor işlemleri yaptırıyordum. Bitmiyor kuzum bitmiyor. Bebeğim 3-4 aylıktı cayır cayır yanıyor ama, tek başıma götürdüm olduğum yerdeki sağlık ocağı gibi hastaneye, resmen götüyle baktılar, neymiş soğuk uygulama yapacakmışım, ben bunu zaten evde yapıyordum, doktorlar orada çay kahve içiyor ben orada bebeğimin başında kıvranıyorum, 2 saat sonra eşim geldi, hemen ilgilenmeye başladılar, birde bana kızıyorlar çocuğun ateşi var niye söylemiyorsun diye. Yemin ediyorum hepsi ********. Şimdi paşam yaşına girdi, o günler aklıma geldikçe ağlıyorum. Hepsi geçiyor merak etme, rabbim yavrularımıza sağlık versin, hayırlı ömür versin