İçimi buraya dökmek istiyorum her zaman. Her zaman da dediğim gibi burdan başka anlatacağım kimse yok. Eşimle bu gece de tartıştık biraz. Kızımı da durmuyor diye sırtıma sarmıştım. Kollarım ağrıdığı için. Onu indirirken yanlışlıkla elim gözüne girmiş. Kızım başladı çığıra çığıra ağlamaya. Napıcamı şaşırdım. Eşim geldi hemen diyor ki " bana sinirlenip çocuğu koltuğa attın demi" öyle deyince kalakaldım. Bağırdım ben bu çocuğun annesiyim bana ikide bir böyle şeyler söylemeyin diye. Hem ağladım hem bağırdım çağırdım canıma tak etti. Annesi de diyor hep. Sakın çocuğu dövme diye. Yahu ben cani miyim.? Tamam normalde çok sinirli biriyim ama o evladım. Canımın bir parçası. Doğumda o kadar zorluk çektim ben. Hatta belki ikinci çocuğum bile olmayabilir. O yüzden kızıma gözüm gibi bakıyorum. Doğurduğumda o kadar çok ağlamıştım ki. Bu güzelliğe kıyıp nasıl çöpe atıyorlar diye. Onu düşünen, evladının güzelliğine ağlayan bir anne nasıl kıyabilir ki ona.. Bana bunu nasıl konduruyorlar...