Kizimi 23, oglumu 35 yasinda kucagima aldim.
Su an 36.5 yasindayim.
Kizim dogdugunda universiteyi bitirmis ikinciyi okuyor ve ayni zamanda calisiyordum. Hicbir zaman bir erkegin eline bakip benim icin verdiklerine tamah etmedim. Gezdim, tozdum, yedim, ictim, herseyi dibine kadar yasadim, kizim buyudu yine gezdim tozdum yine herseyi yaptim yasadim.
Ama kizim buyudugunde, kucukken degil evlat dunyanin en guzel seyi, ama hayat ondan once ve ondan sonra olarak bolunuyor. Bir cocuk en az 7 yasina gelene kadar ilkokul cagi baslayana kadar anne kendine zaman ayiramiyor.
Birsey gormeden, hayatta birseye sahip olmadan, hayat hakkinda insanlar hakkinda bir fikrin olmadan, tecruben, dunya gorusun, bir durusun olmadan evlenip cocuk sahibi olmayi zamaninda kendim yapmis olsam dahi dogru bulmuyorum. Kendim yaptim diye yanlis birseyi savunmayacagim
Once buyuyeceksin, ayaklarinin uzerinde duracaksin, hayati taniyacaksin, sonra bir insanin sorumlulugunu alacaksin. Benim dunya gorusumde dogru olan bu. Kucucuk yaslarda daha buyumeden birey olamadan evlenip bir erkege bel baglamayi bir de uzerine cocuk yapmayi maalesef ben dogru bulmuyorum. Savunanlari da anlamiyorum acikcasi :D
Erken yaşta anne olanlar iyiki erken oldum diyecek
Geç yaşta olanlar da iyiki beklemişim diyecek
Ortası iyi bence yaş geçince de bilmiyorum ama tahammül gücü daha farklı oluyor insanın sanki 32ye girdim işte ben de
23 yaşındayım 2 evladım var 3 yaş ve 4.5 yaş Iyiki de oldum herseyden pişmanlık duyarım belki ama evlatlarımdan asla Bir kere bile keşke olmasaydılar şu vakitte olsalardı demedim
1,486,519 soru
24,302,154 cevap
344,093 kullanıcı
Lütfen şikayet nedeninizi seçin:
Yüklemek için tıklayın