Çok canım sıkıldı şöyle bir içimi dökmek istedim canı sıkılcak olan hiç boşuna vakit harcamasın baya uzun olabilir hakkınızı helal edin
Öncelikle ben 6 yasindayken annem ve babam boşandılar çünkü annem babamı ipsiz sapsız bir adamla aldattı adam hic temiz bir adam değildi her kötü şey ondaydi velayitim babamdaydi bu yüzden babamda beni alıp izmire amcamlarin yanina götürdü Allah razı olsun cok iyi bir yengem vardı aynı zamanda süt annem onun evinde kaldim öyle ara ara diger amcamlar halam felanda ilgilenirdi anneannemler burdan para vs. şeyler yollardi asla bisi eksik etmezlerdi yengem elinden geldiğince cocuklarindan ayirmazdi hiç kırmadı kalbimi ama ben doğal olarak hep annemle babami isterdim cok huysuz çok inatçı zor bi kızdım sonra bi gün anneannem ve dedem beni izmire görmeye geldiler ilk okul ogretmenimle gorustuklerinde öğretmenin dedemlerin hem maddi acidan hemde kültürel açıdan farklı olduğu görünce torununuz burda buyumesin yanınıza alın demişler o dönem bitince dedemler beni yanlarına aldı almaz olaydilar evet maddi yönden hic birşey eksik değildi hatta izmirde ki şartlara göre cok lüks du fakat her hareketim batardi izmirdeki huysuzlugumun çeyreğini bile yapmazken onlara göre hep çok kötü bi çocuktum büyük bir insanmisim gibi tartisirdi anneannem benimle kuserdi günlerce daha 8 yasindaydim geceleri altıma iserdim elin kizi olan yengem bile bi kez olsun bişey demezken anneannem demedigini birakmazdi benden bi kac yaş küçük erkek kuzenlerim vardi okulda degisik küfürler felan ogretince direk sen öğrettin derlerdi o dönem orada zor durdum zaten babam biriyle evlendi beni yanına aldı fakat daha yaz tatili bile bitmemişti üvey annemden şiddet görmeye başladım öyle keyfi can sıkıntısı döverdi beni halbuki ben ilk başlarda anne ozlemimi onla gidermek istemiştim okullar acilmadan beni babam tekrar izmire götürmüştür ayni yengemin yanına ve hayatım tekrar çok güzel olmuştu tek sıkıntım babama cok düskundum ve ayrılmak çok zor geliyordu öyle böyle çok iyi olmasada huzurlu günler geçirdim tekrardan yengemin yanında yazlari anneannem beni yanına alıyordu ama o 3 ay bile burnumdan geliyordu sonra 12 yasimda dayım annemi bulmuş ikna etmiş getirmeye hali harapmis ilk ince yardım edip onu düzeltmiş sonra bana sordu annen gelse ne yaparsın diye o an kalbim pır pır etti zaten çocukluğumdan beri kuvvetli hislerim vardır ve dayim bana bunu sormadan 1 hafta önce doğmuştu içime kuzenime bile demiştim cok istiyordum ama o an çocuk akli rezil olmiyim diye istemem demiştim sonrasında dayım kiz annesini istemiyor acaba yanlış mı yaparım diye düşünmeye başlamış bende bi kac gün bekledim ne soran vardi ne gelen giden en son dayanamadim ve ben dedim dayıma vazgeçtim gelsin istiyorum diye dayım getirdi annemi 15 gün geçmedi annemle anneannem kavga ettiler annem ben niye geldim ki geri gidicem demeye başladı cok korkmuştum anneannemi tanıyordum insani pisman eden bi yanı vardı o sıra annemin hatalarını asla görmek istemedim bacağına yapıştım nolur gitme felan diye her neyse günler gecti dayım annem ve benim yasicagimiz çok güzel bir ev yapmış bize cok lüks cok güzeldi en güzeli ise o evde annemle yasicak olmamdi ama zamanla anladım ki annemde psikolojik olarak huy olarak karakter olarak hicde iyi bir insan değildi asla annelik yapmadı bana akli fikri hala erkeklerdeydi temizlik yemek bile yapmazdı benimle bazen cok iyiyken bazen nefret ederdi benden döverdi gitmekle tehdit ederdi zaten iki yılın sonunda evlendi ve ben tekrar anneannemlere geçtim eski halimden gram eser kalmamıştı kimseyi kaldircak halim yoktu hep odada tek başıma oturmak isterdim öylede yapardım ama anneannem o halimle bile benle kavga ederdi yardım edeyim derdim kavga ederdi yemek yemezdim kavga uyurdum kavga uyumazdim kavga okuldan eve gelmek asla istemezdim bazen merdivenlerde otururdum asla yanlış birşey yapmadım ama yine de inandirtamadim kendime konusmama fırsat bile vermezlerdi annemde rahat durmazdi bazen yalanlarıyla üstüme salardi anneannemi annem bu arada çok yalancıdır anneanneme bile bir sürü iftirası olmasına rağmen 7 yabancı bile annemi tanimasina rağmen anneannem inanırdı anneme hayatı burnumdan getirirlerdi aglamadigim gün yoktu kurtulmak istiyordum tek derdim uniyi kazanıp gitmekti ama insanda ders caliscak kafamada birakmazlardi derken karşıma eşim çıktı cok farklı hic tanimadik bi iyilik hoşgörü rahatlatıcı bir şekilde ama onla konusmakta bi o kadar korkuttu beni erkeklere guvencim asla yoktu bana zarar verebilirdi ve ayrıca su zamana kadar böyle birşey yapmadığım halde yapıyor diyenler yapsam neler yapardi ama bi şekilde alikoyamadim kendimi konuştuk sevgili olduk zaman ilerledikçe daha da çok sevdim onu sonra bu gün annemde kalırken annem evden attı beni dağın başı bi yerdi zaten tek başıma asla bi yere giden gelen biri değildim yolumu bulamazdim ayrıca cok uzgundum eşimi aradım belli bi yere kadar ben gittim bi yerden sonra o beni aldi eve bıraktı öyle ilgiliydiki hep yanımdaydı derslerime yogunlasmam için bile elinden geleni yaptı en son ailemin yaptıklarına dayanamadi ve dayımın karsisina çıktı seviyorum dedi evlenmek istiyorum okuluna gitsin ama bu işin adını koyalım dedi dayım sevmedi o yüzden ciddiye bile almamış hic oralı olmamış sonra okul bitti annemin iftiraları babamın hakaretleri anneannemin baskıları derken en son eşime dedim ben izmire gidicem orda iyiydi herşey ama cekiniyordum da bi yerde çünkü artık çocuk değildim 19 yasindaydim esim ilk tamam dedi sonra kaçmayı teklif etti çok korktum bişi diyemedim ama zaten ailemi gözden çıkarmıştım ve kabul ettim ortalık karıştı ama sonra sakinledi ilk basta anne kurban diyen kaynanamda yeme yemegimi haram olsun demeye başladı üstümdeki cocukluguda ezikligide atamadigimi gören eşim bi gece de esyasiz Felan aldi beni yukarı ust kata çıkardı ikinci elden koltuk dolap tup ocak felan aldık temel şeyler bi kaç gün öyle geçti derken esimde sorun çıkartmaya başladı yemekten kavga etmeye başladı sofraları yıktı yemekleri yerlere döktü duvarlara serpti sonra şiddet yavaş yavaş bana döndü cok acimasizdi sinirlendimi gözü asla bişi görmezdi sonra bi kac saat evden gider gelince de gönlümü alırdı cok kırgın olurdum ama bi okadar da çaresiz bi kac kez evi terk etsem de duyduğum laflar yüzünden geri döndüm ilk yillar çocuk olmadı dedim Allah'ım biliyorda vermiyor sonra 2 yılın sonunda eşim cok iyi oldu oturdu asla kavga çıkartmadı bazen üstüne gitsem bile normal davranırdı sonra dedim Allah'ım olsun bi evladım 5. Yılda oldu ama çocuktan sonra ara ara herşey yine eskiye dönüyordu derken şimdi yine bana yeni bi hayat 1 yaşında bi kiz be 8 aylık hamilelikle tekrar tek başıma bi hayat mücadelesi veriyorum çok yoruldum kendimi cok suçlu çok yetersiz hissediyorum kizlariminda benim gibi hayat yasamalarini istemiyorum umarım herşey onlar için çok iyi olur