Hepinize merhabalar biraz dertleşmeye geldim uzun bir yazı olacak sıkılmadan okuyacaklar için şimdiden teşekkürler...
Deprem bölgesinde öksüz kalan onca çocuk için yüreğim yanıyor elbette ki canın büyüğü küçüğü olmaz ama benim canımı en çok cocuklar ve bebekler yaktı...
Bir gün öncesinde kim bilir annesi gözünden nasıl sakınıyor bakkala bile göndermiyordu kim bilir kaç gece ates nöbetinde kac sabah sabahladı ne hayaller kuruldu ne umutlar vardı bazen düşünüyorum anne olmak bu dünyadaki en meşakkatli ve saygı duyulması gereken bir mevki çocuklarımızın tırnağı kırılsa başı ağrısa ateşi düşmese en kötüyü düşünüp kac gece uykusuz kaldık kim bilir uzun lafın kısası şu ki bir çok aile ,anne ve baba evlatlarını yapayalnız koydu göçüp gitti bu dünyadan gözünden sakındığı o güzel evlatları şimdi yeni ailelerini bekliyorlar hayat ne kadar kısa ve acımasız değil mi ? Bazen en küçük seyler nasılda uykumuzu kacirabiliyor bazen en kötüyü düşünüp nasılda çıkmazlara giriyoruz hepimiz değil mi ? Ben şunu bir kez daha anladım OLACAĞI VARSA BIR SEYIN OLUYOR ALNINA NE YAZILDIYSA O ■
Herseyi kendine dert edenlere küçük bir nasihat vermek istiyorum yaşadığımız her anın kıymetini bilelim çokça evlatlarımıza sarılalım koklayalim ben zaman kadar acımasız gaddar ve bir o kadar da zalimini daha görmedim..Her günümüzü son günümüz gibi değerli ve kıymetli yaşamaya çalışalım iyisiyle ve kötüsüyle zamanın acıması yok ..
Sevgilerle ♡♡♡
