Uzuuun zamandır girmiyorum buralara
Ne yaşadığımız belli ne öldügümüz...
O kadar zor ki böyle bi afeti yaşamak, ben en en şanslı olanlardanim ne evim yıkıldı ne aileme akrabalarıma bişey olmadı çok şükür:( ama sevinemiyorum hicbirseye, hevesimiz kalmadı sadece yaşamak için yiyoruz içiyoruz, uyku desen varla yok arasında.
Uzun zamandır ilk kez girdim evime sarsıntılar devam ediyor hala, sallanmasak bile öyle sanıyoruz akıl sağlığımız bozulacak ne zaman bitecek bu kabus bilmiyorum
Nasıl iyileşiriz, bir daha ne zaman ağız dolusu güleriz ne zaman mutlu oluruz meçhul.
Rutin nimettir sözü o kadar doğru ki, şikayet ettiğim ne varsa hepsine hasretim bu acı hicbiseye benzemiyor, hele enkazda kalanları ailelerini çadırda kalanları düşündükçe aklım kaçacak gibi hissediyorum
Daha bu yetmezmiş gibi çocuklar kaçırılmış deniyor
Nasıl bı zamandayiz Allah'ımm
Sen çıkar bizi aydınlığa, çok üzgünüm çok kızgınım çok yorgunum...