Hanımlar merhaba. Haziran da 4 yıllık aranın ardından işe geri döneceğim. Biri 2 biri 3 buçuk yaşında yavrularım var. Onları aynı kreşe vericem bi burukluk var içimde. ""Çocuklara bakmak varken çalışanlara da şaşırıyorum. O çocuklar anne sevgisini tadamıcak falan diyenler lütfen siz bir durun ."" Ben destek amaçlı bana ilaç olacak fikirler istiyorum. Çalışan anneler siz işe başlayınca alıştınız mı ayrı kalmaya suçluluk duysusu çabuk kaybolddu mu yada hiç suçlu hissettiniz mi .Ben eşimin ve kayınvalidemgilin asıl düşüncelerini de bildiğim için onlardan da etkilenip sanki çocuklarım için çok yanlış bir şey yapıyorum gibi geliyor. Eşim beni yine anlayışla karşılıyo sebeplerimi ve mecburiyetimi bildiği için. Zaten aynı yerde çalışıcaz. Ama yine de bu suçluluk duygusunu ona diyemiyorum. Yüzüme vurursa ben sana istifa et diyorum en başından beri diyecek diye demek istemiyorum. Memurluk da kolay kazanılan bişey değil ki hele de bu devirde.
5: yıldır evliyiz 2 yıl çalışıp sonra arka arkaya hamile kalınca borçlar ödemesi bitti birikim yapcaz derken hastane masrafları çıktı. Velhasıl birikim yok ortada. Olmayınca da eşimin ailesinin diline düşmemek ve onlara olan güvensizliğim yüzünden ,evlatlarımın geleceği ve kimseye muhtaç olmamak için çalışmak istiyorum ve zorundayım .
