Ben seni gerçekten anlıyorum, benim de huzurum bozuluyordu kayınvalidem yüzünden, susup anne evlat arasına girmeyeyim dedim. Kendimi hasta ettim mide rahatsızlıklarınm başladı eşime dedim herşeyi böyle oldu böyle dedi böyle yaptı sustum ama artık yeter ben annenlerle görüşmek istemiyorum, sen ara sen git bana gidelim deme beni aramasınlar, sormasınlar dedim. Eşim bir daha asla susma dedi, o da annesinin nasıl biri olduğunu bildiği için. Boşanmayı bile kafaya koymuştum, eşim beni ikna etti benimle bir sorunun varsa razıyım ama benim ne günahım var diye. Diyeceğim o ki mutlu bir evliliğin varsa eşin ile aran iyi ise muhattap olmayacaksın, değeri o zaman çok iyi anlıyorlar. Kızı oldum bir kaç ayda şimdi elüstünde de tutsalar benim için bir şey ifade etmiyor. Tek üzüldüğüm ben olmasa idim eşim de belki onlar ile mesafe koymazdı, ara-git evladımız var o da bize böyle yaparsa diyorum. Biz onların yaptığı gibi yaparsak oğlumuz da bizim suratımıza bakmasın diyor. Vicdanen rahat ol diyor, olabildiğim kadar işte.