Biraz içimi dökmek istiyorum. Çok zor bi hayatım oldu benim. Zor bi çocukluk ve gençlik dönemi geçirdim. Babasız büyüdüm. Bi evin hem babası hem kardeşlerime anne oldum yeri geldi. Büyük sorumluluklar edindim küçücük yaşımda. Çalıştık annemle bi ev aldık yıllar önce çok şükür. Okudum üniversiteyi de bitirdim aynı zamanda. Yurtdışında büyüdüm bu arada. Babamla annem ayrıydı babam bize doğru düzgün babalık etmedi. Tabiri caizse erkek gibi yetiştim. Öyle olmak zorunda kaldım. Çok hassasım aynı zamanda. Hemen kırılır, üzülür, hayatı çok ciddiye alarak yaşarım. Yine de umudumdu. Hayatımın ilk yarısı çok zor geçti ama evlendikten sonra çok mutlu olacağıma inanıyorum derdim. Sevdiğimle de evlendim. Kötü bir insan değil özünde nitekim bende öyle ama biz bu işi beceremedik. Birbirimizi çok yıprattık. Allah’ın belası bi huyum var yenemedim. Sinirlenince çok kırıyorum karşı tarafı çok hakaret ediyorum. Evet belki karşı taraf hakediyor ama sen tut kendini karakterini bozma.. yok yapamıyorum. Sanki erkek profiline karşı bi kinim hıncım var dolayısıyla bunu kusabileceğim tek kişi eşim. Babamı kaybettim 2 sene önce. O da çok travmatik bi şekilde gerçekleşen bi kayıp. Tamamen babamın hatalarından dolayı ölmeden önce son 2 senedir görüşmüyorduk. Ben özlediğim, gitmeye niyetlendiğim vakit ise babamı kaybettim. Helalleşmedim, vedalaşamadım. Şuan eşimle 6 aydır ayrıyız . 2 buçuk senelik bi evlilik. Hayatımın şu son dönemlerini nasıl bi ızdırapla geçirdim tahmin edersiniz. Herşey üst üste geldi. Şuan boşanma aşamasındayız. Sevgi var ama saygı yok karşılıklı. Bu evliliği devam ettirmeye yetecek umudum yok. Fakat çok canım acıyor. Hayatımda ilk defa bi konuda başarısız oldum. Bitmek bilmeyen kavgalardan, ego savaşından yoruldum. Tekrar deneyelim diyordu bana seni seviyorum diyordu. 2 hafta önce konuştuk en son. Annemin beni doldurduğunu ima ettiği için ağzıma geleni saydım. Şuan herkes köşesine çekilmiş o beni arasın, o özür dilesin, o adım atsın diye bekliyor. Gerçekten çok yoruldum. Evlilik bu muymuş.iyiki çocuğum yok.. Ben beceremedim bu işi. Elime yüzüme bulaştırdım. 6 aydır ne yaşadığımı ben biliyorum. Telafi etme adımlarına bile hep öfkeyle kinle karşılık veriyorum onu ne kadar sevsem de. Hep babamla kıyaslıyorum. Affetmek bu kadar kolaysa babamı neden affetmedim neden son zamanlarında yanında olmadım? Şimdi elin adamına nasıl güle oynaya sil baştan geri döneceğim ? Eşimde çok zor bi insan evet ama ben bundan sonra bi başkasıyla da mutlu olacağıma inanmıyorum. İnsan ilişkileri bu hayattaki imtihanım. İkinci kez yuvam yıkıldı. Bana ailem tarafından sunulmayan aile kavramını kendim de inşa edemedim heralde. Bana o kabiliyet verilmedi. Bir türlü yüzüm gülmedi. Annenle beni barıştır, annenle aramı düzelt, annene söyle boşanalım, annenle konuş barışalım çıkmazında elimden kendi geleceğimin de alındığının kimse farkında olmadı…